Հիմա ոչ ոք չի կարող ասել՝ ինչ կլիներ, եթե Կազանում 2011-ին համաձայնագիրը ստորագրվեր, եթե 2020-ին Նիկոլ Փաշինյանը պատերազմի կեսին համաձայներ պատերազմը կանգնեցնել: Ոչ ոք: Կային մադրիդյան սկզբունքները, և կար Լավրովի պլանը, Նիկոլ Փաշինյանը հայտարարեց, որ սկսում է սեփական կետից: Դա, մեղմ ասած, խելագարություն էր. սեփական կետից սկսելու համար նվազագույնը պետք է ունենար գերժամանակակից ու գերհզոր բանակ, գերտերության աջակցություն ու գերհզոր տնտեսություն, գերգերազանց ժողովրդագրություն: Ոչ մեկը չունենալով՝ պատերազմին ընդառաջ գնալը ի սկզբանե կապիտուլյացիա էր, այդ պատճառով էլ Ադրբեջանը չէր կանգնում հրադադարի ոչ մի պայմանավորվածությունից հետո:
Հնարավո՞ր էր խուսափել պատերազմից: Այո, եթե Նիկոլ Փաշինյանը ժամանակին հասկանար, որ ավելի լավ է դավաճան անվանվել առանց զոհերի ու տարածքների կորստի, քան՝ զոհերից ու տարածքների կորստից հետո: Եթե հրաժարական տար օգոստոսին: Եթե հրաժարական տար նոյեմբերի 8-ին:
Ինչ հեգնանք է, որ 2018-ի մայիսի 8-ին՝ Շուշիի ազատագրման օրը, վարչապետ դարձած Նիկոլ Փաշինյանը 2020-ի նոյեմբերի 9-ին հանձնեց Շուշին ու Արցախը: Հիմա նրա բոլոր բացատրությունները «Ինչպես չէի ուզում դավաճան դառնալ ու դարձա»՝ թեմայով ազատ շարադրություն են: Բոլոր այդ «շարադրություններին» պատմությունը «անբավարար» է նշանակելու, որովհետև իր պատասխանների որոնումներում նա ելակետ է ունեցել ոչ թե հայրենիքը, ոչ թե պետության շահը, այլ իր անձը: Նրանից առաջ ընտրել են պետությունը, նա ընտրեց իրեն: Սա է ամբողջ պատմությունը:
Կարդացեք նաև
Սերժ Սարգսյանը սխալվեց՝ ասելով «Ես սխալ էի, Նիկոլը՝ ճիշտ», նա շախմատի այս պարտիան ճակատագրի հետ պարտվեց՝ ընտրելով սխալ խաղացողի. Նիկոլը ոչ միայն դիմադրունակ չէր, այլև շախմատի փոխարեն նարդի էր խաղում՝ ապավինելով զառին: Դեռ Էյնշտեյնն է ասել, որ Աստված զառ նետողներին չի ընդունում: Իսկ Նիկոլ Փաշինյանը ինքն իրեն Հիսուս էր հայտարարում: Հետևանքները….
Անահիտ ԱԴԱՄՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «Իրատես» թերթի այսօրվա համարում
