Հանգիստ դիտում էինք, թե ինչպես է իշխանությունը դատարանների դռները փակում, գեներալներին ու նախկին նախագահներին ապակեպատ վանդակներում նստեցնում, պետական ողջ համակարգը քանդում՝ առանց տեղը ինչ-որ բան դնելու։
Հետեւում էինք, թե ինչպես են տգիտությունն ու բթամտությունը դանդաղ սողոսկում դեպի պետական կառավարում։ Ծաղրում էինք ու զվարճանում որոշում կայացնողների եւ բուն որոշումների վրա։
Բայց պետությունը վերջնականապես ոչնչացավ թերեւս սեպտեմբերի 27-ից հետո, երբ հաշված օրերի ընթացքում պարզվեց, որ երկիրը դադարել են կառավարելուց եւ մեզ բոլորիս հանձնել բախտի քմահաճույքին։ Ու պարզվեց, որ պետական կառավարումը խաղուպար չէ, ամեն մեկի խելքի բանը չէ։
Արմինե ՕՀԱՆՅԱՆ
Կարդացեք նաև
Հոֆվածն ամբողջությամբ՝ «Հրապարակ» թերթի այս համարում
