Ես Եռաբլուր եմ եկել քեզ հետ՝ օրերի իմ բանավեճը վերհիշելով: Դու երեք մասնագիտություն ունես՝ իրավաբան ես, ավարտել ես Վազգեն Սարգսյան համալսարանը, երկու տարի կամավոր ծառայել ես Մատաղիսում, զինվորական ես, բայց առաջին մասնագիտությունդ քեզ ճարտար լեզվի, հետեւաբար մտքի հետ շնորհ է տվել բոլոր երեւույթները՝ գոյն ու անգոյը բարձրից դիտելու:
Եռաբլուրի վրա փոշու ամպ կա, ամեն օր տրակտորն այնքան փոս է փորում, որ դժվար է պատկերացնել, թե այդ կավահողը չի հայտնվում Երեւանի կենտրոնում քայլող մարդկանց հագուստներին, չի նստում կառավարողների սեղանների մակերեսին, չի խցանում նրանց՝ հպարտ ճառասացողների ռունգերը: Եռաբլուրում միայն ծաղկեպսակներն են վառվռուն գույներով ներկում եռագույն դրոշների տակ իրենց սիրուհուն՝ պետությանը գրկած մատաղ հոգիները:
Սեւազգեստ մարդկանց, զսպված ու փղձկացող լացի, խեղճության ու փառքի ոլորաններում ծանր, ծանրագույն բանը լռությունն է: Եռաբլուր քեզ հետ պիտի գայի, մինչ Շուշի գնալդ խոստացել էի, հիմա քեզ մոտ եմ գալիս ու մոլորվում եմ ու խենթանում եմ ու ինձ կորցնում եմ այսքան անձնազոհ քո սերնդի՝ հող դառնալու փաստից: Ես գիտեմ՝ Հողն այսպես դառնում է Հայրենիք: Ու հայրենիքի համար ամեն ինչ գիտակցված զոհաբերողն ամենից ազատ մարդն է, ամենից երջանիկը, քանզի նա հաղթել է մահին, նա անմահն է: Եռաբլուրում հպարտ չենք քայլում, քայլում ենք խոնարհված, քանի որ պետություն կերտողներս պարտվել ենք հայրենիք ստեղծողներիդ առջեւ:
Հ.Գ. Բարձրաձայն այս խոհը, որ նոյեմբերի 7-ին անմահացած զարմիկիս` Գեւորգ Արշակյանին ուղղված «արդարացումս» էր, պիտի քավեմ մահին հաղթածների մասին պատմելով:
Կարդացեք նաև
Անահիտ ՀՈՎՍԵՓՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «Ազգ» թերթի այս համարում
