«Ես Հովհաննես Խորոզն եմ՝ բրիտանահայ: Ապրում եմ Լոնդոնում, բայց արմատներով Արմավիրից եմ: 22 տարեկան եմ, ներկայացնում եմ այն սփյուռքը, որը ցանկանում է վերադառնալ Հայաստան, վերապատրաստվել, եւ մեր երկիրը պատրաստել ցանկացած մարտահրավերի, ապագա բախումների, որպեսզի այլեւս ստիպված չլինենք այս իրավիճակում հայտնվել: Մենք՝ սփյուռքահայ երիտասարդներս, ոչնչով չենք տարբերվում մինչ այժմ իրենց կյանքը զոհաբերած զինվորներից, մեր երակներով հոսող արյունը նույնն է»,-Aravot.am-ին ուղղված նամակում գրում է Հովհաննեսը՝ խնդրելով երկրի պատասխանատուներին կարդալ իր կոչը : Նրա խոսքով, ինքը եւ իր պես սփյուռքում ապրող հազարավոր քաղաքացիներ պատրաստ են վերադառնալ տուն, պատրաստ են պատրաստվել, վերակառուցել մեր երկիրը:
«Չնայած ես հաճախ չեմ օգտվում սոցիալական լրատվամիջոցներից, բայց լիակատար հիասթափությունից եւ մնալով մի իրավիճակում եւ չիմանալով ում դիմել, սկսեցի սփյուռքի վերադարձի շարժում, որը 24 ժամից պակաս ժամում հավաքեց ավելի քան 5000 դիտում»:
Հովհաննեսի խոսքով, շատերն են իրեն դիմում ` ասելով, որ 100% -ով կվերադառնան Հայաստան` վերապատրաստվելու, եթե լինի իրագործելի տարբերակ: Նրա խոսքով, Արցախյան հակամարտությունից շուրջ 2 տարի առաջ, սկսել է փորձել ձեռք բերել Հայաստանի քաղաքացիություն, որպեսզի ծառայի երկրին, պատրաստ լինի պաշտպանել մեր հողը. «2 տարի անց ճակատամարտը կորավ, եւ ես մնացի կողքից նայող, քանի որ իմ դիմումը չէր մշակվել կամ ով գիտի, գուցե այն դեռ ընթացքի մեջ է:
Քաղաքացիություն ստանալու փորձ կատարելու իմ ճանապարհը երկար եւ հոգնեցուցիչ է, ես ուրախ եմ կիսել բոլոր խոչընդոտները, քանի որ հուսով եմ, որ այս ճշմարտությունները կիսելով, կստեղծվի նոր եւ բարելավված համակարգ` ավելի հեշտ դարձնելու համար: Ես կարդացի, որ առավելագույնը 400 տղամարդ էր պաշտպանում Շուշին: Եթե սփյուռքի վերադառնալու կարգը կազմակերպված լիներ, եթե ինձ թույլատրվեր վերապատրաստվել վերջին 2 տարվա ընթացքում, ապա ես կարող էի լինել 401-երորդը: Սոցիալական ցանցեր մուտք գործելուց հետո ես ավելի ու ավելի շատ մարդկանց եմ գտնում ամբողջ աշխարհում, որոնք բախվել են նույն դժվարություններին, ինչ ես: Մենք պատրաստ ենք. Մենք պատրաստ ենք վերադառնալ հայրենիք եւ ծառայել մեր երկրին»:
Կարդացեք նաև
Հովհաննեսի կարծիքով, սփյուռքի մեր հայրենակիցների ճանապարհը հարթելու համար պետք է ստեղծվի մի մեխանիզմ, որն ավելի կհեշտացնի հայրենիք վերադառնալը. «Մենք պատրաստ ենք տուն գալ: Խնդրում եմ, օգնեք մեզ օգնել Երեւանին: Մենք չկարողացանք օգնել Արցախին, բայց դեռ ուշ չէ պատրաստվել վատթարագույնին, որը ցավոք դեռ սպասվում է»:
Լուսինե ԲՈՒԴԱՂՅԱՆ
