Այդ ինչ­պե՞ս. ե­թե զոր­քե­րը կանգ են առ­նում ի­րենց դիր­քե­րում, ա­պա ին­չո՞ւ են Քել­բա­ջարն ու Լա­չի­նը հան­ձն­վում թուր­քին. «Իրատես»

Նշենք այն կե­տե­րը, ո­րոնք բա­ցա­կա­յում են հայ­տա­րա­րու­թյան տեքս­տում, և այն կե­տե­րը, ո­րոնք, մեր կար­ծի­քով, ի­րար հա­կա­սում են։ Բա­ցա­կա­յում են՝

ա) Ար­ցա­խի կար­գա­վի­ճա­կի,

բ) Շու­շիի հե­տա­գա ճա­կա­տագ­րի,

գ) Հադ­րու­թի շր­ջա­նի պատ­կա­նե­լու­թյան հար­ցե­րը:

Կարդացեք նաև

«Չվախնանք Արցախը Հայաստան է ըսելու։ Եթէ չըսենք այդ բոլորը, մենք անտեսած կ’ըլլանք մեր հերոսներուն թափած արեան արժէքը»

• 23:35 15.11.2024

«Դա երկերեսանիության, կեղծավորության ամենավառ ապացույցն է, և դժվար է այս ամենից հետո խոսել մարդու իրավունքների մասին»․ Գեղամ Ստեփանյանը՝ COP29-ի մասին

• 20:50 14.11.2024

ՅՈՒՆԵՍԿՕ-ն մտահոգված է Լեռնային Ղարաբաղի տարբեր ծագում ունեցող և տարբեր տեսակի մշակութային արժեքների ենթադրյալ ոչնչացման մասին զեկույցներով

• 23:45 13.11.2024

Ի­րար հա­կա­սում են՝ ա) թիվ 1 և թիվ 6 կե­տե­րը: Հա­մա­ձայն ա­ռա­ջի­նի՝ կող­մե­րը կանգ են առ­նում ի­րենց դիր­քե­րում, սա­կայն մյուս նշյալ կե­տով՝ «Հա­յաս­տա­նի Հան­րա­պե­տու­թյունն Ադր­բե­ջա­նի Հան­րա­պե­տու­թյա­նը վե­րա­դարձ­նում է Քել­բա­ջա­րի շր­ջա­նը մինչև 2020 թ. նո­յեմ­բե­րի 15-ը, իսկ Լա­չի­նի շր­ջա­նը՝ մինչև 2020 թ. դեկ­տեմ­բե­րի 1-ը»: Այդ ինչ­պե՞ս. ե­թե զոր­քե­րը կանգ են առ­նում ի­րենց դիր­քե­րում, ա­պա ին­չո՞ւ են Քել­բա­ջարն ու Լա­չի­նը հան­ձն­վում թուր­քին, չէ՞ որ թուրք զի­նյա­լը չի կա­րո­ղա­ցել այն­տեղ ոտք դնել: Իսկ ե­թե հան­ձն­վում է, ա­պա ին­չո՞ւ չի նշ­վում փո­խա­դար­ձա­բար Հադ­րու­թից թուր­քե­րի հետ քաշ­վե­լու մա­սին։

Այ­նու­հետև՝ ե­թե Հա­յաս­տա­նի Հան­րա­պե­տու­թյունն է վե­րա­դարձ­նում այդ շր­ջան­նե­րը, նշա­նա­կում է դրանք Հա­յաս­տա­նի Հան­րա­պե­տու­թյան կազ­մի մե՞ջ էին: Այդ դեպ­քում ին­չո՞ւ էր ռու­սա­կան կողմն ա­մե­նա­բարձր մա­կար­դա­կով ժխ­տում Հա­յաս­տա­նի Հան­րա­պե­տու­թյան տա­րած­քում ըն­թա­ցող պա­տե­րազ­մա­կան գոր­ծո­ղու­թյուն­նե­րի մա­սին տե­ղե­կու­թյուն­նե­րը և, իբրև դաշ­նա­կից, խու­սա­փում Հա­յաս­տա­նի Հան­րա­պե­տու­թյանն ան­մի­ջա­կան ռազ­մա­կան օգ­նու­թյուն ցու­ցա­բե­րե­լուց նույ­նիսկ այն դեպ­քում, երբ ՀՀ-ի կող­մից պաշ­տո­նա­պես օգ­նու­թյան խնդ­րանք ե­ղավ:

Հա­ջոր­դը՝ ի՞նչ կապ ու­նի Մեղ­րին Ար­ցա­խյան հար­ցի հետ: Ան­շուշտ, ծա­նոթ ենք 90-ա­կան­նե­րից ե­կող Գոբ­լի ծրագ­րին, ըստ ո­րի՝ բուն Ադր­բե­ջա­նի և Նա­խիջևա­նի միջև ան­խա­փան կապ հաս­տա­տե­լու հա­մար Մեղ­րու տա­րած­քով տրանս­պոր­տա­յին մի­ջանցք էր նա­խա­տես­վում: Ե­րե­սուն տա­րի շա­րու­նակ այդ ծրա­գի­րը մերժ­վել է հայ­կա­կան կող­մից, բայց այ­սօր եղ­բայր ռուս­ներն ի­րա­կա­նու­թյուն են դարձ­նում թուր­քե­րի ե­րա­զան­քը: Մի՞­թե մենք մեր ռուս բա­րե­կա­մին մեր փո­խա­րեն ո­րո­շում­ներ կա­յաց­նե­լու ի­րա­վունք ենք վե­րա­պա­հել: Սա կա­մա­յա­կա­նու­թյու՞ն է, թե՞ ար­հա­մար­հանք…

Համ­լետ ԴԱՎ­ԹՅԱՆ
Պատ­մա­բան, հրա­պա­րա­կա­խոս

Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «Իրատես» թերթի այսօրվա համարում