Հակառակ դիմադրութեան բարձր ոգիին, այդ խորհրդանշական ամրոց քաղաքը՝ Շուշին, յանկարծ տեղի տուաւ օր մը եւ ուշագրաւ թուականի մը՝ Նոյեմբեր 9-ին, որ առանց այլեւայլի, պարզ զուգադիպութեամբ մը չէ որ Ատրպէյճանի դրօշի օրն էր․․․։
«Թայմինկ»-ն ու կատարուած «սենարիօ»-ն ցոյց կու տան, թէ պատրաստուածը ժապաւէն մըն էր, որ կրնար տարբեր աւարտ մը ունենալ, կամ մեղմացնել ողբերգութիւնը, առանց թեթեւցնելու իրողութիւնը։
«Պատերազմը աւարտելու ամէնէն արագ ձեւը՝ պարտուիլն է», ըսած է բրիտանացի գրագէտ Ճորճ Օրուէլ (1903-1950)։ Պողպատեայ հայ զինուորին գլխուն վատ խաղ մը խաղցուած էր։
Վատ խաղէն աւելի՝ դաւ մը, որուն մեկնարկը տրուած էր վերանկախացման առաջին օրերէն իսկ եւ ցայսօր կը շարունակուի…սկսելով անցեալի ղեկավարութէնէն մինչեւ ներկան եւ ընդգրկելով՝ ամբոխավարութիւն, շահագործում, փտածութիւն, զեղծարարութիւն, նենգամտութիւն, նոր-ազատականութիւն (neo-liberalism), ստախօսութիւն, մատնութիւն, ամբոխահաճութիւն (populism), պարզամիտ (naïve) եւ անխոհեմ քաղաքային ուղղութիւն (orientation)…եւայլն:
Կարդացեք նաև
Թաւշեայ յեղափոխութէնէն եւ յաղթանակէն ետք, ահաւասիկ թաւշապատ ընկրկում, խայտառակութիւն եւ պարտութիւն։
Էրնըսթ Հեմինկուէյ գրած է. «Մարդը կրնայ խորտակուիլ, բայց ոչ՝ պարտուիլ»: Հայը խորտակուած է… Հայաստանն ալ՝ պարտուած:
Նոյեմբեր 10-ի համաձայնագիրին յաջորդ օրերուն, Երեւանի մէջ ալ քաոսային, թէժ ու ողբերգական է կացութիւնը։
«ՈՒՐ ՈՐ ՄԻԱՍՆԱԿՈՒԹԻՒՆ ԿԱՅ, ՀՈՆ ՅԱՂԹԱՆԱԿ ԿԱՅ» (Ubi concordia, ibi victoria) կ՛ըսէ լատինական առակը:
Վիճակ մը՝ որմէ հեռու կը թուինք ըլլալ առայժմ։
Վիճակ մը՝ որմէ դուրս գալու առաջին քայլը․․․իմ, մեր, ձեր եւ բոլորիս քայլը պիտի ըլլայ Արցախը ծախած կամ նոյնիսկ ձրիաբար յանձնած՝ վարչապետ Փաշինեանի եւ իր ղեկավարութեան անմիջական հրաժարականն ու հեռացումը։
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «Հայրենիք» թերթի այս համարում:
