Այսօր պաշտոնական Երեւանից հաճախ հակասական հայտարարություններ են հնչում: Մեկ՝ որ բանակցային դռները փակ են, մեկ էլ՝ ամեն օր կոնսուլտացիաներ ու հանդիպումներ են լինում՝ Մոսկվա, Վաշինգտոն, Ժնեւ: Ո՞ր ճանապարհն ավելի արագ կբերի խաղաղության՝ պատերազմի՞, թե՞ բանակցությունների: Արցախի խորհրդարանի պատգամավոր, «Արդարություն» կուսակցության անդամ Դավիթ Գալստյանը կարծում է, որ 2 ուղիները պետք է համադրել: «Եթե բանակցություններ չկան, ապա պատերազմը շատ ավելի երկար է տեւում: Պետք է փորձել բանակցային սեղանի շուրջ նստել»,- ասում է նա:
– Այսինքն, սխա՞լ է ասել, որ բանակցային դուռը փակ է:
– Դա ճիշտ չէ: Բանակցությունները պետք է վերականգնվեն, որպեսզի հաստատվի հրադադար, ու բանակցային սեղանի շուրջ բերվի այն օրակարգը, որը որ մենք ունենք՝ Արցախի անկախության ճանաչում եւ դրան զուգահեռ մնացած հարցերը:
– Որ ասում են՝ բանակցություններ չկան, փակուղի է, որովհետեւ ձեր ասած օրակարգը չի տալիս բանակցելու ճանապարհ, ուրեմն, միակ ուղին պատերազմն է:
Կարդացեք նաև
– Պատերազմը չի կարող ավարտվել պատերազմով: Ցանկացած պատերազմից հետո լինում է բանակցություն, եւ բանակցային սեղանի շուրջ են խաղաղությունն ու հրադադարը հաստատվում։
– Պատերազմը «թանկ հաճույք» է: Եթե շարունակվում է, արդյոք բավարա՞ր են ֆինանսական ռեսուրսները, որ հիմա տրամադրվում են:
– Եկեք ռեսուրսների մասին չխոսենք։ Ամենակարեւորը հիմա ոչ թե ռեսուրսներն են, այլ՝ մարտական ոգին, որը թե՛ աշխարհազորի, թե՛ պահեստազորի, թե՛ մեր կանոնավոր բանակի մոտ տեղում է: Դա ավելի կարեւոր է, քան մնացած այլ հարցերը։ Այսօր բոլորն իրենց առաջադրված խնդիրը լուծում են:
– Այսինքն, զուտ ապավինելով զինվորի ոգուն՝ ուզում ենք բեկո՞ւմ մտցնել:
– Ոչ թե զուտ ապավինելով, այլ շատ կարեւոր է զինվորի ոգին: Իհարկե, զուգահեռները Ձեր ասած զենք-զինամթերքի խնդիրն է, բայց դրա մասին չենք խոսում։
– Լավ, դրա մասին չխոսենք, պե՞տք է ավելի լուրջ ֆինանսական հոսքեր ուղղել ռազմական նպատակներին:
– Այսպես ասեմ՝ ուղղվում են անհրաժեշտ բոլոր միջոցները, որպեսզի բանակն իր առջեւ դրած խնդիրները կատարի։
– Կառավարման առումով ի՞նչն է առաջնայինը:
– Պետք է մոբիլիզացնել բոլոր ուժերը, մոռանալ «նախկիններ-ներկաներ» հասկացությունը, մի կողմ դնել տարաձայնությունները եւ բոլորի ջանքերը ներդնել հանուն հայրենիքի փրկության: Կոչ եմ անում բոլոր առողջ ուժերին՝ համախմբվել, որովհետեւ այսօր սեղանին դրված է հայ ազգի ապագան: Պետք է պատվով այս փորձության միջից դուրս գալ:
Սյուզան ՍԻՄՈՆՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «Հրապարակ» թերթի այս համարում
