ՄԳԻՄՕ-ի պրոֆեսոր, ռազմագետ, քաղաքական գիտությունների դոկտոր Միխայիլ Ալեքսանդրովին մի քանի հարց ուղղելու հնարավորություն ունեցանք:
– Պարոն Ալեքսանդրով, Հայաստանի ու Ադրբեջանի ղեկավարները դեմ չեն խաղաղարարների տեղակայմանն Արցախում: Ալիեւը նշել է նաեւ՝ «որոշակի պայմանով»: Կարելի՞ է սա առաջխաղացում համարել բանակցային գործընթացում:
– Այս հարցին պատասխանելը բարդ է: Սկզբունքորեն խաղաղարարների հարցը քննարկվել էր Մադրիդյան սկզբունքներում եւ առաջարկվել է նաեւ Մինսկի խմբի համանախագահներին: Ահա ինչու պարզ չէ, թե ինչ խաղաղարարների մասին է խոսքը՝ այն խաղաղարարների, որոնք ենթադրվում էին Մադրիդյան սկզբունքներո՞ւմ, թե՞ նրանց, որոնց մասին խոսվում է այսօր, այսինքն՝ ռազմական գործողությունները դադարեցնելու նպատակով տեղակայվող խաղաղարարների: Անհասկանալի է նաեւ, թե ինչ պայմանների մասին է խոսում Ալիեւը: Կարելի է այնպիսի պայմաններ առաջադրել, որ խաղաղարարների գաղափարը կվերափոխվի, ու կնշանակի Ադրբեջանի կողմից հսկողություն սահմանել ամբողջ Լեռնային Ղարաբաղի տարածքի վրա:
– Եվս մեկ գաղափար, որ այս օրերին քննարկվում է՝ անջատում՝ հանուն փրկության: Կարո՞ղ է սա իրոք, ինչպես սպասում է Փաշինյանը, կոնֆլիկտի լուծման բանալի դառնալ:
– Այդ գաղափարն իմաստ ունի միայն այն դեպքում, եթե Երեւանը մտադիր լինի մոտ ժամանակներում ինքը ճանաչելու Լեռնային Ղարաբաղի Հանրապետությունը: Եթե ոչ՝ դա դատարկ բլբլոց է: Ճանաչման կոչերը, որոնք ուղղված են ուրիշին՝ այն դեպքում, երբ ինքդ չես ճանաչում, դեմագոգիա են: Այնպես որ, ռեալ քայլեր ենք սպասում Երեւանից:
Սյուզան ՍԻՄՈՆՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «Հրապարակ» թերթի այսօրվա համարում:
