-Գալիս են, գալիս են, կրակի:
-Շատ են, կրակի ու պատի հետևը մտի. դրանք կգան քո վրա, ես էս կողմից կխփեմ:
Երեւանի բակերից մեկում երեխաները կռիվ-կռիվ են խաղում. խաբս են տալիս, թաքնվում մեծ կոճղի հետևում, շշուկով պայմանավորվում, քանի դեռ «թուրքն իրենց չի տեսել», կրակում ու գոռգռոցով պատմում ինչ եղավ՝ քանիսին խփեցին, քանիսը փախան, ընկնում են գետնին «վիրավոր», օգնություն են ցույց տալիս իրար:
Խաղը երբեմն ընդհատվում է. պարբերաբար փորձում են իրեցից մեկ-երկուսին համոզել թուրքի դերում լինել, որ ավելի հետաքրքիր լինի խաղալը: Չի ստացվում: Շարունակում են կռվել «երևակայական զորքի» դեմ:
Կարդացեք նաև
Բնականաբար, հաղթում են, տոնում են, մի քիչ շունչ են քաշում, մինչև մեկը նորից գոռում է. «Արա-արա, թուրքերն էկան»:
-Ինչի՞ եք որոշել էսօր կռիվ-կռիվ խաղալ,- հարցնում եմ:
-Շուտ-շուտ ենք խաղում, սիրում ենք,- ասում է Արամը՝ բացատրելով, որ պրոֆեսիոնալ մարտարվեստ էլ են սիրում. 4-5 տարի է, բռնցքամարտ են պարապում:
-Խաղում ենք, պարապում ենք, որ ուժեղանանք,- ասում են Ալեքսն ու Արենը,- որ ուժեղանանք, մեծանանք, ու մենք էլ հաղթենք (իրենք կասկած չունեն, որ իրենց մեծերն այսօր են հաղթում):
Մանկական այգում երեխաներն արդեն մի քանի օր է՝ խրամատ են փորում։ Օրեցօր այն ավելի է լայնանում ու խորանում: Այսօր, սակայն, այգին ջրել են, խրամատը ջուր է լցվել, խոր մասում խաղալ չեն կարող, կցեխոտվեն:
Տիգրանը երկու օր է, որ այստեղ է գալիս մեծերի հետ պատերազմ-պատերազմ խաղալու: Ուրախ է, որ մեծ տղաներն իրեն թույլ են տալիս իրենց հետ կողք կողքի կռվել: Այս այգում էլ ոչ ոք չի համաձայնում «թուրք» լինել, խրամատում թաքնվում ու կրակում են ծառի ուղղությամբ. ենթադրվում է, որ թուրքերը թաքնվում են դրա հետևում:
-Մի շաբաթ է՝ երեխաները պատերազմ-պատերազմ են խաղում, շատ եմ տխրում,- ասում է Հրաչի տատիկը,- ինչի՞ հասանք էս օրվան, իմ մանկությունն է գալիս աչքերիս առաջ: Հայրենական պատերազմից հետո էր, փոքր տղաները այսպես բակերում-փողոցներում պատերազմ էին խաղում՝ իրար վրա կրակում, մենք՝ աղջիկներս նայում էինք: Հիմա կարծես այդ ամենը նորից կրկնվում է. հայրերը կռվում են, երեխաները կռիվ-կռիվ են խաղում:
Կարմեն ՄԱՐՏԻՐՈՍՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «Հայկական ժամանակ» օրաթերթի այսօրվա համարում:
