«Ես շատ եմ մտածում կռվի մասին,- ասում է ութնամյա Տիգրանը,- մտածում եմ, որ հայերը պիտի հաղթեն»: Պատմում է, որ սովորաբար շուտ է զարթնում, հարձակման օրն էլ շուտ էր զարթնել, հագնված էր, պատշգամբում, երբ լսել էր երեք ուժեղ պայթյուն: Հանկարծակիությունից կտրուկ շարժում էր արել, գլուխն ուժեղ խփել պատին: Հետո կանգնել էր ու նայել պայթյունների ուղղությամբ բարձրացող ծխին, մինչ մեծերը վախեցած դեսուդեն վազելով՝ պատրաստվել էին իջնել ապաստարան:
Յոթնամյա Հայկն ամենից շատ կարոտում է դպրոցը, տունը, մաթեմատիկան ու պապային: «Որ տուն գնաս, առաջինն ի՞նչ կանես,- հարցնում եմ ու երկար սպասելով պատասխանի՝ փորձում հուշել,- ընկերներիդ մո՞տ կվազես, խաղալիքներո՞վդ կխաղաս»: «Չէ,- ասում է,- պապուն կխտտիմ» (հայրիկիս կգրկեմ):
«Իսկ ես համ պապուն կխտտիմ, համ կվազեմ ընկերներիս հետ խաղամ»,- միջամտում է Արենը:
«Տագնապ ա իլալ, վազ ընք տուալ, բեզպիլոտնիկը տեսալ»,- պատմում են փոքրիկները: «Չե՞ս վախեցել»,- հարցնում եմ: «Էդ վախտը սնարյադը ծերքիս ինար, տըլան էի, բեզպիլոտնիկը թխեի»,- վստահ ասում է: Մեծերը հաստատում են, ԱԹՍ-ն շատ մոտիկ էր, որ տեսել են: Ու ընդհանրապես, երեխաները ձայներից ոչ թե փախչում էին, այլ վազում՝ տեսնելու, թե ինչ էր:
Կարդացեք նաև
Կարմեն ՄԱՐՏԻՐՈՍՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «Հայկական ժամանակ» օրաթերթի այսօրվա համարում
