Թշնամին իր վարքը ցույց տալով՝ օրեր շարունակ նշանառության տակ ունենալով խաղաղ բնակչությանը` հրթիռակոծում է մայրաքաղաք Ստեփանակերտը, ինչպես նաեւ մի շարք գյուղեր եւ այլ քաղաքներ։ Կյանքը տեղափոխվել է ապաստարան։
Չոր ու սառը պատերին ջերմություն են տալիս երեխաների ժպիտները։ Նրանց աչքերում խաղաղությունն է փայլատակում։ Մեկի եղբայրն է առաջնագծում, մյուսի հայրը, հարեւանը, բարեկամը։
Օդային տագնապի ազդանշանը սովորական բան է դարձել, կարծես դպրոցական զանգ լինի, ուղղակի այն դեպի նկուղ է ուղեկցում։
Նկուղների զրույցն այլ է…
– Մամ, էն հի՞նչ սյասերա…(մամ, էն ինչ ձայներ է):
– Բալաս, հըրսանեքա (բալես, հարսանիք է):
– Ծափ տա՞մ (ծափահարե՞մ):
Կարդացեք նաև
***
– Մամ, պա քինյո՞ւմ չընք հըրսնքեն մաշիններին առաջը կապինք… (մամ, իսկ չե՞նք գնում հարսանիքի մեքենաների ճանապարհը փակենք):
– Չէ, բալաս… ստա տի հըրսանեք չի (չէ, բալես, սա այդպիսի հարսանիք չէ):
Դեռ խաղաղության սպասող երեխաները ժպտում են։ Նրանք նաեւ իսկական հարսանիքի են սպասում, բայց ոչ այս մեկի նման…
ՎՈՎԱ ԱՐԶՈՒՄԱՆՅԱՆ
Արցախ
«Առավոտ» օրաթերթ
06.10.2020
