Սեպտեմբերի 27-ին Դիանան պետք է եկեղեցում լիներ, ու ինչպես բոլոր կիրակի օրերը, պետք է երգեր, բայց այդ կիրակին տարբերվեց մյուսներից… այդ կիրակի Դիանան չերգեց… ասում է՝ հասցրել է միայն Աստվածաշունչն իր հետ վերցնել։ Հայրը պատերազմի դաշտում է, մայրը՝ Ստեփանակերտում, սպասում է հորը։
Սեպտեմբերի 28-ին Դիանան մի խումբ արցախցի երեխաների հետ տեղափոխվել է Երևան։
Դիանայի հետ Ստեփանակերտից Երևան է տեղափոխվել նաև 10-ամյա Եվան. սեպտեմբերի 27-ի առավոտն այսպես է հիշում. «Ես պատուհանի մոտ եմ քնում. պատշգամբում դրված ծաղկամանները, ծաղիկները վեր էին թռնում, ես շատ վախեցա, իմացա թե երկրաշարժ է, հետո կրակոցների ձայնը եկավ, շատ վախեցանք, իրերը հավաքեցինք եկանք Երևան»։
Արցախից Երևան ժամանած երեխաների հետ որպես արտ-թերապիա անցկացնում են նկարչությունը: Նկարչության ուսուցչուհի Մարիամ Դաշտոյանն ասում է` երեխաներից շատերը վախեցած էին. «Առաջին իրենց ռեակցիան էր՝ տուն եմ ուզում։ Անգամ երբ ներկայացման էինք տանում, ասում էին՝ չեմ ուզում, ես տուն եմ ուզում։ Ընտրել ենք նկարչությունը, որպեսզի գույների միջոցով հասկանանք, թե իրենք ինչ են մտածում, ինչ հոգեվիճակում են, ինչը չեն արտահայտում»:
Երեխաներն իրենց նկարներում հիմնականում օգտագործում են երկնագույնը. Պատկերում են կապույտ ու ջինջ երկինք, որը խորհրդանշում է խաղաղություն: Նրանց ցանկությունը մեկն է, որ նկարներում պատկերված ջինջ երկինքը լինի նաև Արցախում:
Կարդացեք նաև
«Ուզում եմ, որ բոլոր արցախցիները լինեն առողջ, Արցախը լինի անկախ պետություն ու ոչ ոք չկարողանա մեզ հետ թշնամի լինել, բոլորին հաղթենք»: Սա էլ 11 տարեկան Տիգրանի երազանքն է:
Տեսանյութը՝ ՀԼԱ և Ա1+-ի, հեղինակ` Լիլիթ ՀՈՎՀԱՆՆԻՍՅԱՆ
Այս տեսանյութի պատրաստմանն աջակցել է Բաց հասարակության հիմնադրամներ – Հայաստանը
