Հեռավար դասերից ազատվեցին թե՛ ծնողները, թե՛ երեխաները, թե՛ մանկավարժները, սակայն դասաժամերն անցկացնելու նոր կարգն էլ չի ընդունվում։ Բացատրությունը մեկն է՝ կանխարգելում են համավարակի տարածումը։ Բայց ոչ բժշկական, ոչ հոգեբանական, ոչ իրավական տեսանկյուններից հիմնավորված փաստարկներ չկան, որ քաղաքացին ընդվզելու փոխարեն միանա համավարակի դեմ պայքարին։ Թեմայի շուրջ զրուցել ենք փաստաբանների պալատի անդամ, փաստաբան ԼՈՒՍԻՆԵ ՎԻՐԱԲՅԱՆԻ հետ։
-Դիմակ կրելու պարտադրանքը տարածվել է դպրոցահասակ երեխաների վրա, կրճատվել են դասամիջոցները, կան նաև այլ ցուցումներ՝ պահպանել սոցիալական հեռավորություն, դասը նստած տեղից պատասխանել և այլն։ Ինչպե՞ս եք վերաբերվում ստեղծված իրավիճակին։
– Թե՛ որպես քաղաքացի, թե՛ որպես ծնող, թե՛ որպես փաստաբան, շատ բացասաբար եմ վերաբերվում այդ ամենին։ Հասկանում եմ, որ ապրում ենք համավարակի շրջանում, բայց ամեն ինչ պետք է լինի ողջամտության սահմաններում։ Դպրոցական երեխաներին՝ սկսած 6 տարեկանից, պարտադրել, որ առավոտից կեսօր դիմակ կրեն, խայտառակություն է։ Եվ դա այն դեպքում, երբ թույլատրվում են մինչև 60-հոգանոց հավաքներ, որոնց ընթացքում չի վերահսկվում, թե ով է դիմակով, ով՝ առանց դիմակի, ու ինչ հեռավորություն են պահպանում միմյանցից։ Հետագայում մենք այս ամենի պտուղները քաղելու ենք։ Զարմանում եմ, որ բժշկական ոլորտից որևէ մեկը չի բարձրաձայնում՝ արդյոք դիմակների գործածումը 100 տոկոսով պաշտպանու՞մ է վարակից։ Եվ կշեռքի վրա պետք է դրվեն դիմակ կրելու վնասները՝ թթվածնային քաղց, ալերգիաներ, մաշկային խնդիրներ։ Առողջապահության համաշխարհային կազմակերպության հրապարակումները շատ հակասական են։ Առայժմ մենք չենք տեսել որևէ փորձաքննության արդյունք, գիտական հոդված, որ ապացուցում են դիմակի արդյունավետությունը։ Գիտենք, որ համավարակի հենց սկզբից հակասական ցուցումներ են տրվել։ Անտրամաբանական է նաև դասամիջոցների կրճատումը։ Երեխան հոգնում է թե՛ ֆիզիկապես, թե՛ հոգեպես, ու չի կարող անընդհատ նստած վիճակում լինել։
-Դուք նկատեցիք, որ բժիշկները մասնագիտական գնահատականներ չեն հնչեցնում խնդիրների մասին։ Ի՞նչ են անում իրավաբանները՝ քաղաքացիների իրավունքները պաշտպանելու առումով։
Կարդացեք նաև
-Ինքս առաջին քայլն արել եմ. բարձրաձայնել եմ հարցը և վարչական դատարանում բողոքարկել իմ իսկ ակտը։ Որպես քաղաքացի գուցե չբողոքարկեի, բայց որպես իրավաբան սա սկզբունքի հարց է, և հետաքրքիր է, թե դատարանն ինչ եզրահանգման կգա։ Նախապես ասեմ, որ ես գնալու եմ մինչև վճռաբեկ դատարան։
Զրուցեց
Արմինե ՍԱՐԳՍՅԱՆԸ
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «Իրատես» թերթի այսօրվա համարում:
