«Ես կողմ եմ նորոգությանը, երբ ոչ թե քանդված ծեփն են ներկով պատում, այլ հին ծեփը քերում, նորն են ծեփում.ոչինչ,որ խոնավության հոտից մի քիչ տանջվում ես. չէ՞ որ հետո ամբողջ պատը նորոգված ես տեսնում…»,- Հրազդանի թիվ 10 ավագ դպրոցի հայ գրականության և հայոց լեզվի ուսուցչուհի Վիկտորյա Աբաղյանն անդրադառնում է գրականության նոր չափորոշիչներին։
Նա կողմ է նորարարություններին, բայց ընդգծում է՝ առաջնային խնդիր է համարում աշակերտին ընթերցասեր դարձնելը.
«Իմ կարծիքով` հիմնական դպրոցում աշակերտներին պետք է սովորեցնել ընթերցասիրություն. նշանակություն չունի`ուսուցանվող նյութը հա՞յ, թե՞ օտարազգի հեղինակի ստեղծագործություն է, կարևոր է՝ համապատասխանի աշակերտի տարիքին… Պետք է արթնացնել սեր դեպի գրականությունը»։
Ուսուցչուհին ճիշտ է համարում Ոսկեդարի մատենագրությունն ուսումնասիրելը ավագ դպրոցում. «Խորենացի,Նարեկացի,Քուչակ… Լուրջ ուսումնասիրման հեղինակներ են. աշակերտը պետք է արդեն ձևավորված արժեհամակարգ ունենա»։
Կարդացեք նաև
Վիկտորյա Աբաղյանն ասում է՝ այս ոլորտում խնդիրն այն չէ՝ դասագրքերը կխորագրվեն գրականության, թե հայ գրականության.
«Միայն «հայ» բառի առկայությամբ չէ, որ դաստիարակվում է հայ մարդը։ Հիմա ես հեռուստացույց եմ դիտում և հայ գրականություն ուսումնասիրած սերունդ եմ տեսնում. գո՞հ եմ… Ահավոր է. անդիմագիծ, անարժանապատիվ …Այնպես որ, կուզես գրքի կազմին «հայ» գրի՛ր կամ մի՛գրիր, խնդիրն ավելի լուրջ է… Հայոց հասարակության կրթության գործը միայն դպրոցի կամ դասագրքի խնդիրը չէ. դա պիտի համազգային խնդիր լինի… Բոլորը պիտի այդ գործով զբաղվեն`ընտանիք, մանկապարտեզ, դպրոց, հեռուստատեսություն… »,- ասում է ուսուցչուհին։
Վիկտորյա Աբաղյանն ասում է՝ փոփոխություններից առավել ազատություն է պետք ուսուցչին. «Լավ կլինի ուսուցչին տան ազատություն, չծանրաբեռնեն ավելորդ թղթաբանությամբ: Ինձ նոր մեթոդներ սովորեցնել պետք չէ. մեթոդը ծնվում է դասի ընթացքում»:
Նյութն ամբողջությամբ՝ սկզբնաղբյուր կայքում:
