ԿԳՄՍ նախարարությունը՝ երկար-բարակ մշակումներից հետո, վերջապես հրապարակեց այն ուղեցույցը, որով պետք է առաջնորդվեն հանրակրթական ուսհաստատությունները կորոնավիրուսի պայմաններում ուսումնական գործընթացը կազմակերպելիս։
Ծանր ու դժվար իրականանալի մի փաստաթուղթ, որն ավելի շատ հարցականներ է առաջացնում, քան ուղղություն ցույց տալիս։ Փաստաթուղթ, որը կարող է թվալ, թե գրվել է սովետական ժամանակների սանէպիդկայանի աշխատողների ձեռքով, որոնք միայն կանոններ սահմանելու տերն են, եւ որոնց չի հետաքրքրում, թե դրանք ինչպես են կյանքի կոչվելու։
Բացի այն, որ երեխաներին դիմակ պարտադրելն է լինելու բարդ, այլեւ ինչպե՞ս են նրանց արգելելու դասամիջոց անելն ու միմյանց հետ շփվելը։ Ինչո՞ւ են որոշել, որ չպետք է գործեն առարկայական կաբինետներն ու բուֆետները, եթե, ասենք, բոլոր սրճարանները գործում են։ Կամ՝ ի՞նչ իմաստ ունի գրատախտակի օգտագործումն արգելելը, իսկ ստուգողականները ոչ թե տետրերում, այլ թերթիկների վրա գրելը։ Ո՞վ է որոշել, որ իր կյանքը վտանգելով դպրոց եկող ուսուցիչն ու այն ուսուցիչը, որը հրաժարվել է աշխատելուց, պետք է նույն վարձատրությունը ստանան։
Արմինե ՕՀԱՆՅԱՆ
Կարդացեք նաև
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «Հրապարակ» թերթի այս համարում
