«Բաղանիսն ինձ համար խաղաղություն ու հաշտություն է, մինչև կյանքիս վերջն այստեղ եմ մնալու»,-ասում է Բաղանիսի 56 -ամյա բնակիչ Սոնա Ալավերդյանը։
Ասում է, որ չի եղել մի շրջան, որ ուզենա հեռանալ գյուղից։ Նույնիսկ, երբ կրակոցներն ամեն օր էին հնչում։
«Կրակոցների ժամանակ տղաս երևի 40 օրական էր, 10 օր մնացել ենք գոմում »,-պատմում է նա։
Չի կարողանում մոռանալ ընկերուհու կորուստը. «25 տարի առաջ ընկերուհիս դուրս է գալիս երեխային կանչելու, այդ պահին դռան շեմին կրակել են ու մահացել ա։ Ամենածանր ու ամենաանմեղ կրակոցը դա է եղել ինձ համար, որը մոռանալ չեմ կարող»։
Կարդացեք նաև
Մինչև 90-ական թվականները նա աշխատել է մանկապարտեզում, սակայն այն փակվել է, որովհետև մոտ է եղել սահմանին։
Վերջին տարիներին չի աշխատում, բուժօգնություն է ցույց տալիս գյուղացիներին՝ հիմնականում անվճար կամ փոքրիկ նվերների դիմաց։
Չնայած միայնակ ապրելուն, կենցաղային դժվարություններին ու կրակոցներին, տիկին Սոնան երբեք չի մտածում դուռը կողպելու, Բաղանիսից գնալու մասին, ուր եկել է 40 տարի առաջ։ «Բա եթե ես կոտրվեմ, գնամ, մյուսը գնա, մեր զինվորի թիկունքում ո՞վ կմնա։ Մեկ-մեկ ասում եմ ինչ եկել եմ Բաղանիս, սկսել եմ ապրել ուրիշների համար, իմ մասին չեմ մտածել, երևի ճիշտն էլ հենց էս ա»,-ասում է նա։
Մանրամասները՝ սկզբնաղբյուր կայքում:
