«2019 թվականից ես պարզապես ծանուցում եմ ստացել, որ գործը վերաբացվել է, բայց քննիչի կողմից ոչ մի հրավեր ես չեմ ստացել, պարզապես ոչինչ չի կատարվել»,- «Մեդիա կենտրոնի» կազմակերպած քննարկման ընթացքում, անդրադառնալով Սարի թաղի դեպքերին, ասաց ոստիկանական գործողություններից տուժած Խաչատուր Պետրոսյանը։
Նա հիշում է, որ 2016 թվականի հուլիսի 29-ին ոստիկանական պատնեշից 400-500 մետր հեռավորության վրա են կանգնել, երգել և ծափահարել են․ «Ոստիկանները աստիճանաբար մեզ մոտեցան մինչև 20 մետր հեռավորություն պահպանելով։ Եվ հանրահավաքի կազմակերպիչներին իրենք հորդորում էին հեռանալ, եթե ոչ՝ կկիրառեն ուժ։ Կիրառել ուժ՝ երգող, ծափահարող քաղաքացիների նկատմամբ։ Առաջին կամ երկրորդ կրակոցից հետո, ես՝ որպես ծանր մարմնական վնասվածք ստացած քաղաքացի, ոչինչ Սարի թաղից չեմ հիշում, քանի որ երկրորդ կրակոցից հետո՝ առաջին շարքում էի կանգնած քաղաքացիների հետ, ես ընկել եմ։ Երբ գիտակցության եմ եկել, օգնություն եմ կանչել։ Ինձնից 15-20 մետր հեռավորության վրա տեսա ոստիկանների, օգնություն խնդրեցի, նրանք ինձ օգնություն չցուցաբերեցին։ Այնուհետև ես հեռվում, մթության մեջ տեսա ինչ-որ վազող քաղաքացիների, ավելի բարձր օգնություն խնդրելուց հետո մոտեցան ինձ, բանից պարզվեց, որ լրագրողներ էին։ Ինձ օգնել են լրագրողները, այնուհետև շտապօգնության մեքենա են կանչել, և ինձ տեղափոխել են Սուրբ Գրիգոր Լուսավորիչ հիվանդանոց»։
Խաչատուր Պետրոսյանը այդ օրը ծանր մարմնական վնասվածքներ է ստացել և մինչև այժմ ունի գլխապտույտներ, ավելի բռնկուն է դարձել․ «Լուսաձայնային նռնակը մոտ է պայթել։ Ամառ էր, շոգ էր, կիսաթև էինք հագնված, աջ թևիս ամբողջ մաշկն այրվեց այդ պայթյունի բոցից և վառվեց մաշկս։ Մի քանի բեկորներ հայտնվեցին աջ թևիս տարբեր հատվածներում, երբ պայթյունը մոտ էր ինձ, ես ստացա ծանր մարմնական վնասվածք նաև գլխիս հատվածում։ Ճակատային հատվածից են բեկորներ հանել, և այդ պայթյունը այնքան մոտ էր ինձ, որ ստացել եմ նաև գլխուղեղի ցնցում։ Իմ աջակողմյան հատվածը մինչ այսօր էլ չի լսում, և ես անվերադարձ կորցրել եմ իմ աջակողմյան լսողությունը»։
Կարդացեք նաև
Ամի ՉԻՉԱԿՅԱՆ
