Թարգմանիչ, բանասիրական գիտությունների թեկնածու ՎԱՆՈՒՀԻ ԲԱՂՄԱՆՅԱՆԻ հետ զրուցել ենք թարգմանական գրականության և հարակից թեմաների մասին։ Զրույցը հեռավար էր՝ Հայաստանից Գերմանիա։ Վանուհին սովորել է ԵՊՀ հայ բանասիրության ֆակուլտետում։ Որպես ԵՊՀ հայոց լեզվի պատմության ամբիոնի ասպիրանտ՝ 2017-ին սովորել և գիտական հետազոտություն կատարել Բելգիայում՝ Լյուվեն-լա-Նյովի, Բրյուսելի համալսարաններում։ 2018-ին ստացել է բանասիրական գիտությունների թեկնածուի աստիճան։ Արդեն մեկ տարի է հետ թեկնածուական հետազոտություն է կատարում Գերմանիայում՝ Քյոլնի համալսարանում՝ հաճախելով գերմաներենի՝ միջազգային հետազոտողների համար նախատեսված դասընթացին։ Որպես թարգմանիչ՝ սկսել է աշխատել 2017-ին՝ «Էդիթ Պրինտ» հրատարակչության առաջարկով և ցայսօր թարգմանել գերմանացի նշանավոր գրող Էրիխ Մարիա Ռեմարկից հինգ վեպ։
–Ի՞նչ գիտեն Հայաստանի մասին Գերմանիայում, դատելով մասնավոր զրույցներից, կամ ի՞նչ չգիտեն։
-Մեզ միշտ թվում է՝ աշխարհի կենտրոնում ենք, բոլորը գիտեն մեզ մեր պատմությամբ, մշակույթով, սփյուռքով, սակայն, որքան էլ տխուր փաստ է, ստիպված եմ արձանագրել, որ Գերմանիայում Հայաստանի մասին գրեթե ոչինչ չգիտեն։ Խոսքս չի վերաբերում, անշուշտ, իմ ամենօրյա գործունեության շրջանակին, որտեղ դասախոսներ են, տարբեր հետազոտողներ։ Գործընկերս, որի հետ գրաբար-գերմաներեն դարձվածաբանական բառարան ենք գրում, Օքսֆորդի համալսարանում սովորել է գրաբար և մեր պատմիչների գործերին նույնիսկ ավելի քաջատեղյակ է, քան ես։ Հատկանշական ու խանդավառող է, անշուշտ, որ Ագաթանգեղոսից սկսյալ՝ մեր գրեթե բոլոր պատմիչների գործերը թարգմանված են գերմաներեն։
–Համավարակը աշխարհում դեռ հետքայլ չի անում։ Ինչպիսի՞ն է իրավիճակը Գերմանիայում։ Ի՞նչ տպավորություն ունեք կառավարության գործելաոճի, հասարակակական տրամադրությունների մասին։
-Համակարծիք չեմ, թե հետքայլ չկա, ավելին՝ աշխարհը գրեթե հաղթահարել է համավարակը։ Գերմանիայում այն միանգամից բռնկվեց՝ մեծ թվով վարակվածներով ու մահերով։ Այս պահին անհամեմատ լավ վիճակ է։ Ես ուղղակի հիացած եմ թագավարակի դեմ պայքարի կազմակերպվածությամբ թե՛ բժշկական, թե՛ լրատվական, թե՛ սոցիալական դաշտերում։ Ապատեղեկատվությունից և հավելյալ խուճապից խուսափելու համար ի սկզբանե հորդորեցին հետևել միայն այսինչ ինստիտուտի տեղեկատվությանը։ Սահմանվեց տուգանք փակ տարածքում դիմակ չկրելու համար, որ գործում է մինչ օրս, բաց տարածքներում, ի դեպ, երբեք դիմակ չենք կրել։ Մարդիկ անտրտունջ կրում են դիմակները, պահպանում սոցիալական հեռավորություն, որը նորություն չէ Գերմանիայի համար։ Պետություն-քաղաքացի (բնակիչ) փոխադարձ վստահության և հարգանքի շնորհիվ Գերմանիան կարողացավ վերահսկողության տակ առնել իրավիճակը։ Գերմանացին նույնպես տարբեր հարցերում դժգոհ է կառավարությունից, բայց երբեք իրեն թույլ չի տա չհարգել երկրի ղեկավարին, երկրի իշխանությանն ընդհանրապես։ Եթե անկեղծ՝ նախանձում եմ այդ ազգի, առաջին հերթին ներքին կարգապահությանն ու դաստիարակությանը։
Զրույցը՝ Արմինե ՍԱՐԳՍՅԱՆԻ
Կարդացեք նաև
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «Իրատես» թերթի այսօրվա համարում: