Սա մի պատառիկ է 20-ամյա ուսանողուհու օրագրից։ Աղջիկը, որը բնակվում է Արմավիրի մարզի գյուղերից մեկում, ներկայացնում է իր զգացողությունները, երբ ընտանիքի անդամները մեկը մյուսի ետեւից հիվանդացել են․
«Տան ամենափոքրը տևական ժամանակ ջերմում էր, երեխային համայնքային բժշկի մոտ տարանք՝ հասկանալու՝ հո՞ լուրջ բան չկա։ Բժիշկը կոկորդը ստուգելու փայտիկ չուներ, թոքերը լսեց, դեղեր նշանակեց հազի համար։
Կորոնավիրուսը, բարեբախտաբար, շրջանցեց մեր ընտանիքը, որտեղ կան խոցելի խմբերի ներկայացուցիչներ։
Բայց․․․ վերադարձրեց վաղուց մոռացված հուշը։ Տարիներ առաջ պաղպաղակի փայտիկներ էինք հավաքում՝ Ամանորին տոնածառը զարդարելու համար։ Երկու ամիս է՝ մեծից փոքր առանց երկար մտածելու պաղպաղակի փայտիկներ ենք հավաքում, բայց արդեն այն բժշկի համար, որը մեր տան ամենափոքրիկի կոկորդը ստուգելու համար փայտիկ չուներ։
Կարդացեք նաև
Ափսոսում ենք փայտիկները աղբամանը նետել»։
Այս գյուղում կորոնավիրուսով հիվանդացության դեպք չի արձանագրվել։
Նյութն ամբողջությամբ՝ սկզբնաղբյուր կայքում
