Շատ բնական է, որ ընդդիմությունն ուռճացնում է ցանկացած բացասական երեւույթ ու փորձում է այն բերել քաղաքական օրակարգ, իսկ իշխանությունը, հակառակը, նման դեպքերի նշանակությունը նսեմացնում է, գտնում է բազմաթիվ արդարացումներ եւ, լավագույն դեպքում, ներկայացնում է դրանք որպես փոքրիկ ամպիկներ համընդհանուր պայծառ երկնակամարին: Այդպես է ամբողջ աշխարհում:
Սյունիքի դեպքերը վերջին օրինակն են: Ըստ ընդդիմադիրների՝ ոստիկանության կողմից ոչ համաչափ ուժի կիրառումը կամ ոստիկանության բաժանմունքներում մարդկանց հանդեպ բռնությունը ինչ-որ մի արտառոց երեւույթներ են, որոնց մենք առնչվում ենք բացառապես վերջին երկու տարիների ընթացքում: Մինչդեռ ակնհայտ է, որ դա այդպես չէ. նման երեւույթներ հանդիպել են եւ հանդիպում են թե՛ Հայաստանի եւ թե՛ ցանկացած այլ երկրի պրակտիկայում:
Իրենց հերթին իշխանության ներկայացուցիչները, երկրպագուները եւ/կամ «նախկիններից» նեղացածները փորձում են ձեւ անել, թե ոչինչ չի պատահել, ու պարզապես չարամիտ «նախկիններն» են (իշխանական շրջանակներում ընդունված չէ օգտագործել «ընդդիմություն» բառը) պղտոր ջրում ձուկ որսում:
«Բա ձեր ժամանակ…» փաստարկն այնքան էլ զորեղ չի: Այո, «այն ժամանակ» նույնպես նման բաներ եղել են, եւ «այն ժամանակվա» ընդդիմությունը նույնպես փորձում էր դրանից քաղաքական դիվիդենտներ քաղել, ինչը բնական է: «Բա ինչո՞ւ Լիսկայի ժամանակ ձայն չէիք հանում» փաստարկը, թեեւ իրականության հետ առնչություն ունի, բայց էթիկայի տեսանկյունից վիճելի է: Հիտլերի ժամանակ ինչո՞ւ բոլոր գերմանացիները համակենտրոնացման ճամբարում չէին:
Կարդացեք նաև
Նույնը, իհարկե, կորոնավիրուսի հարցում: Ընդդիմադիրներն ասում են, որ իշխանությունն իր ապաշնորհ գործողություններով ազգն ու երկիրը հասցրել է անդունդի եզրին: Նույնը վերջին 30 տարիների ընթացքում ասում էին բոլոր ընդդիմադիրները: Բայց փաստն այն է, որ Հայաստանի Հանրապետությունը գոյություն ունի գրեթե 3 տասնամյակ, իսկ առավել եւս հայկական էթնոսի հազարամյա գոյությունը չի կարող խոչընդոտել ոչ մի ապաշնորհ կամ շնորհալի կառավարություն:
Իշխանական կամ իշխանամետ շրջանակներն էլ պնդում են, որ վերջին երեք ամիսների ընթացքում կառավարությունը, մասնավորապես առողջապահության նախարարությունը, ինչպես նաեւ պարետատունը աշխատել են հոյակապ, եւ կորոնավիրուսի տարածման սարսափազդու թվերը կա՛մ դարձյալ «նախկինների» դավադրության հետեւանք են, կա՛մ էլ մեր ազգաբնակչության ոչ գիտակից վերաբերմունքի արդյունք:
Խնդիրն այն չէ, որ հակադիր քաղաքական ուժերն ունեն միեւնույն իրադարձությունների տրամագծորեն հակառակ մեկնաբանություններ՝ այլ կերպ, հավանաբար, չի էլ կարող լինել: Ցավալի է, որ մեր քաղաքացիների մեծամասնությունն այդ ծայրահեղացված քարոզչությունը լուրջ է ընդունում եւ հարում է այս կամ այն բեւեռին: Այ, դրանով մենք տարբերվում ենք աշխարհի շատ երկրներից:
Արամ ԱԲՐԱՀԱՄՅԱՆ
