Դեկորատիվ-կիրառական արվեստը դեկորատիվ արվեստի և ժողովրդական ստեղծագործության նյութական ու հոգևոր արժեքներ ստեղծող ոլորտ է եւ հաճելի է տեսնել, որ դրան տիրապետում եւ սովորեցնում են երիտասարդ սերնդին։ Այս ամենի մասին զրուցեցինք Արագածի Գուսան Աշխույժի անվան արվեստի դպրոցի ուսուցչուհի Շահանե Սերոբյանի հետ։
-Շահանե, Դուք ավարտել եք մանկավարժական համալսարանի կիրառական արվեստ բաժինը, կասեք՝ ինչո՞ւ որոշեցիք ընտրել հենց այդ մասնագիտությունը։
-Ամեն ինչ սկսվեց նկարչական խմբակ հաճախելուց։ 5 տարի սովորելուց հետո, երբ պետք է արդեն ընտրեի մասնագիտությունս, ուսուցչուհիս խորհուրդ տվեց ընդունվել մանկավարժական համալսարան։ Քանի որ ես չէի ցանկանում սահմանափակվել միայն նկարելով, ընտրեցի դեկորատիվ-կիրառական արվեստ բաժինը։
-Ի՞նչ ասել է դեկորատիվ-կիրառական արվեստ, ի՞նչ է այն իր մեջ ներառում։
-Սա արվեստի մի ճյուղ է, որն իր մեջ ներառում է գեղարվեստական ստեղծագործություններ, որոնք կիրառելի են կենցաղում, դա կարող է լինել զարդ, գործվածք, կահույք եւ նման այլ բաներ։
-Կա՞ն այդ մասնագիտության մեջ բարդ կողմեր, եթե այո, ապա որո՞նք են։
-Իմ կարծիքով՝ յուրաքանչյուր մասնագիտություն ունի իր բարդ կողմերը։ Իմ մասնագիտությունը՝ նույնպես։ Տեխնիկական բարդություններից զատ ամենաբարդը քո զգացածը թղթին ճիշտ հանձնելն է եւ վերածելը նյութի այնպես, որ դիտողը նույնպես զգա այն, ինչ դու ես զգացել այդ աշխատանքը ստեղծելիս։
-Որո՞նք են այն թեմաները, որի շուրջ հիմնականում ստեղծագործում եք։
-Կոնկրետ թեմա նշել կդժվարանամ, քանի որ թեման ծնվում է ոգեշնչումից, իսկ ոգեշնչվել կարելի է ամեն ինչից՝ բնությունից, քաղաքներից, երաժշտությունից եւ այս շարքը կարելի է անվերջ շարունակել։
-Գիտենք նաև, որ աշխատում եք Արագածի Գուսան Աշխույժի անվան արվեստի դպրոցում որպես կիրառական արվեստի բաժնի ուսուցչուհի, ո՞ր տարիքային խմբերի հետ եք հիմնականում աշխատում։
-Մեր բաժնում կարող են սովորել 6 տարեկանից սկսած բոլոր անձինք։ Հիմա աշխատում եմ 6-17 տարեկան երեխաների հետ, բայց ինձ այս տարիների ընթացքում բախտ է վիճակվել աշխատել նաեւ 30 անց տարիքային խմբի հետ։
-Ի՞նչ եք սովորեցնում Ձեր դպրոցի սաներին։
-Այս պահին մեր բաժնում սովորում ենք գորգագործություն, կարպետագործություն (կարպետի 3 տեսակ՝ երկկողմանի կամ մատնաքաշ, շուլալ, սումախ կամ օղաճիտ), գոբելենագործություն (հարթ գոբելեն), ասեղնագործություն (Մարաշի ասեղնագործություն), հելյունագործություն, կինուսայգա (ճապոնական արվեստ՝ пэчворк без иглы)։
-Հայկական թեմատիկայով աշխատանքներ սովորեցնո՞ւմ եք։
-Իհարկե։ Մեր կատարած աշխատանքների մեջ գերակշռում է հայկականը։
-Կորոնավիրուսի հետ կապված սահմանափակումների պատճառով դադարեցվե՞լ են Ձեզ մոտ դասերը։
-Այո, սակայն մենք փորձում ենք աշխատել հեռավար։
-Ինչպե՞ս եք գնահատում արդյունավետությունը, հաջողվո՞ւմ է լիարժեք անցկացնել պարապմունքները։
-Հնարավոր չէ լիարժեք անցկացնել պարապմունքը, քանի որ մեր բաժնում ամեն ինչ հիմնված է գործնական աշխատանքի վրա, եւ մի փոքր դժվար է ստացվում ցույց տալ ճիշտ տեխնիկան, սակայն փորձում եմ ամեն տարբերակով ճիշտ ուղղորդել աշակերտներիս։
-Ի՞նչ եք կարծում՝ այս շրջանից հետո Ձեր աշակերտներն ինչ-որ չափով հետ վարժված կլինե՞ն։
-Կարծում եմ՝ ոչ, քանի որ հիմա ավելի շատ ժամանակ են հատկացնում գործելուն, եւ դա օգնում է ավելի վարժ կատարել տրված աշխատանքը։
-Ներկայացվե՞լ են Ձեր և Ձեր աշակերտների աշխատանքները որևէ ցուցահանդեսում։
-Այո, մասնակցել ենք մի շարք ցուցահանդեսների, օրինակ՝ «Մինորա» մրցույթ-փառատոնին, «Ժողովրդական Արվեստի Հանգույց» կրթամշակութային հիմնադրամի կողմից կազմակերպված «Որդեգրված գորգեր» ցուցահանդեսին, նաեւ ՀՀ նկարիչների միության կողմից կազմակերպված Դեկորատիվ կիրառական արվեստի առցանց ցուցահանդեսին։
-Կա՞ն արդյոք այնպիսի արվեստագետներ, որոնք ձեզ ոգեշնչում են։
-Այո, իհարկե, կան։ Կցանկանամ առանձնացնել հայ ստեղծագործողներից Մինաս Ավետիսյանին, Կարապետ Եղիազարյանին, Մարտիրոս Սարյանին, Սերգեյ Փարաջանովին։ Այլազգի ժամանակակից ստեղծագործողներից՝ Ջոֆրի Ջոնսոնին և Սուսաննա Բաուերին։
-Ամփոփելով մեր զրույցը՝ հետաքրքիր է նաև իմանալ, ունե՞ք արդյոք կարգախոս, որով առաջնորդվում եք եւ ուղղորդում Ձեր աշակերտներին։
-Չեմ կարող չկա, չեմ ուզում կա։
Հարցազրույցը պատրաստեց Տիգրանուհի ՊԵՏՐՈՍՅԱՆԸ
Լուսանկարը՝ Շահանե Սերոբյանի ֆեյսբուքյան էջից
