Իշխանությունը չի կարողանում ճգնաժամային կառավարում իրականացնել, վիրուսն անկառավարելի է, իսկ ներիշխանական ճամբարում ճաքերը մեծանում են։ Ներքաղաքական այս և այլ խնդիրների շուրջ զրուցել ենք քաղաքագետ ԱՐՄԵՆ ԲԱԴԱԼՅԱՆԻ հետ։
–Միքայել Մինասյանն իր վերջին գրառմամբ, որպես իրավիճակից դուրս գալու ելք, առաջարկում է իմքայլականներին իրենց միջից նոր վարչապետ ընտրել։ Ակնարկում է, որ նրանց շարքերում կան երկու–երեք թեկնածուներ։ Նախ հավանակա՞ն եք համարում իշխանափոխման այս սցենարը և, ըստ Ձեզ, ովքե՞ր են այդ հավանական թեկնածուները։
-Դժվարանում եմ ասել, թե ում նկատի ուներ։ Այս գործչի կողմից դեռ նախորդ տարվա վերջից ասպարեզ է նետվում այն գաղափարը, որ վարչապետն իր տեղում չէ և պետք է փոխվի։ Սա արտահայտվում է և նրա գրառումներում, և վերջին տեսաշարերում։ Սա մեկ օրում առաջ քաշված գաղափար չէ, այս թևն այդ միտքը տարբեր ձևակերպումներով տևական ժամանակ շրջանառության մեջ է դրել։ Երրորդ նախագահը Զագրեբում ելույթ ունեցավ ու նշեց, թե պայմանավորվածություններ են խախտվել, իրեն մեղադրում են, թե իշխանությունը որոշ պայմանավորվածությամբ են փոխանցել։ Հետո տարվա սկզբին Սերժ Սարգսյանը գնաց Եվրոպա, հանդիպեց Դոնալդ Տուսկի հետ (իսկ Տուսկը ԵՄ-ում գլոբալիստական թևի կարևորագույն գործիչներից է), որին հաջորդեցին Մինասյանի կողմից կրկին Փաշինյանի հեռացման ուղերձները, վերջերս էլ կոնկրետ մեղադրանքներ ուղղվեցին, որ Փաշինյանը մաֆիոզ համակարգի անդամ է, կոռուպցիոներ։ Հիմա սկսվել է 3-րդ փուլը՝ «Իմ քայլի» միջոցով հեռացնել նրա։ Մինասյանի գրառման մեջ մի հետաքրքիր բան կա, նա ասում է, որ իմքայլականներն անուղղակի կապվում են իր հետ, դժգոհում, փաստելով, որ դա քիչ է, պիտի գործողությունների դիմեն։ Կարծում եմ, այս բոլորը մի շղթայում պիտի դիտարկել, որն ամենևին էլ պատահական գործընթաց չէ։ Ինչ վերաբերում է այն հանգամանքին, թե հնարավոր է նման տարբերակով Փաշինյանին հեռացնեն, կարծում եմ, նպաստավոր պայմաններ արդեն կան, քանի որ իշխանությունում ճեղքումը կա. Փաշինյանի վարկանիշն ընկել է։ Բայց այսօր նման կոչը արդյունք կտա, թե ոչ, դժվար է ասել, հնարավոր է 2 շաբաթ կամ 2 ամիս հետո լինի, բայց դրա համար պարարտ հող կա։
–Իշխանությունում պատկերը կարծես որոշակի պարզ է, բայց թե ինչ է կատարվում ընդդիմադիր բևեռում, բավական անորոշ է։ Քննադատությունները շատ են, բայց միավորում չկա, ընդդիմությունն իր լուծման տարբերակն ունի՞՝ առանց ապավինելու իշխանության ներսից իրավիճակը շտկելու հնարավորությանը։
Կարդացեք նաև
-30 տարի է ընդդիմության միավորման հարցն արդիական է։ Անունները փոխվում են, բայց երևույթը նույնն է մնում։ Ընդդիմության տարբեր հատվածներ տարբեր խնդիրներ ունեն։ Եթե ընդդիմության այն թևին անդրադառնանք, որն առաջարկում է վարչապետ ընտրել իմքայլականների ջանքերով, եթե չեմ սխալվում, խորհրդարանում 67 ձայն է դրա համար հարկավոր։ ԲՀԿ, ԼՀԿ խմբակցությունների պատգամավորները միասին և առնվազն 20 իմքայլական է հարկավոր վարչապետ ընտրելու համար, որպեսզի նաև կոալիցիոն կառավարություն ձևավորվի։ Բայց սա շատ բարդ է, քանի որ հավակնությունների խնդիրը կա։ Արդեն 30 տարի է ընդդիմադիր դաշտում կա ամբիցիաների, մեծամտության հարց, որը խանգարում է ու թույլ չի տալիս այդ դաշտում իրական գործընթացներ տեղի ունենան։ 30 տարի շարունակ կա նաև գրագետ աշխատելու խնդիր, մտածում են, որ իշխանությունը պետք է ամեն ինչ անի, որ իրենք իշխանության գան։ Այդպես չի լինում, իշխանությունը երբեք կամավոր իշխանություն չի հանձնում։ Դու պետք ավելի մրցունակ, գրագետ լինես, որպեսզի իշխանության գաս։ Հայաստանում միշտ էլ ընդդիմադիր դաշտում մրցունակությունը թույլ է եղել։ Ինչպես իշխանությունը, այնպես էլ ընդդիմությունը չի սիրում սովորել։
Գործող իշխանությանը կամ կփոխարինի իրենց թիմից մեկը, կամ այլ քաղաքական ուժի ներկայացուցիչ, բայց ոչ երբեք երկրորդ ու երրորդ նախագահների թիմակիցները, որովհետև ժողովուրդը նրանց մերժել է։ Սա չի նշանակում, որ նրանք քաղաքական կշիռ չեն կարող ունենալ։ Այս պահի դրությամբ ուզեն, թե ոչ` վարչապետի այլընտրանքային թեկնածու է համարվում ԱԱԾ նախկին տնօրեն Արթուր Վանեցյանը։
Զրույցը՝ Ռուզան ԽԱՉԱՏՐՅԱՆԻ
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «Իրատես» թերթի այսօրվա համարում:
