Անշուշտ, չարժե ընկնել միստիցիզմի գիրկը, բայց կան ինչ-որ ազդակներ, որոնք չենք կարող զանց առնել։ Օրինակ, ինչո՞ւ մեր տարածաշրջանում վարակն ամենից ուժեղ հարվածեց հենց Հայաստանին, որը բավականին մեկուսի կյանքով է ապրում, սակավաթիվ զբոսաշրջություն ունի, փակ սահմաններ եւ փոքրաթիվ ազգաբնակչություն։ Այս բոլոր ցուցանիշներից եթե ելնենք, մենք Հարավային Կովկասում ամենաքիչը պետք է տուժեինք կորոնավիրուսից, բայց ամենաշատն ենք տուժել, եւ դեռ հայտնի չէ, թե առջեւում ինչ է մեզ սպասվում։ Մի կողմից, իհարկե, կան օբյեկտիվ պատճառներ դրա համար․ հանրաքվեի անիմաստ քարոզարշավից մինչեւ մեր ազգային մենթալիտետ՝ պաչպչվելու, հիգիենայի կանոնները չպահպանելու առումով։ Բայց կարծում եմ, որ սուբյեկտիվ հանգամանքներ էլ կան։ Ասենք, օրինակ, ի վերուստ մեր իշխանություններին եւ մեզ ուղղված պատժի տեսքով՝ վարակի վտանգին քամահրանքով վերաբերվելու, մեծամտության, ավելորդ ինքնավստահության, ժամանակին միջոցներ չձեռնարկելու համար։ Կարծես մեկը մեզ ասում է՝ բա մեծ-մեծ խոսում էիք, հայեր, դե պայքարեք, դիմադրեք, պինցետն ու թթի արաղն ունեք, չէ՞։
Եվ ամենազայրացնողն այն է, որ սխալներից դասեր քաղել, դրանք խոստովանել մեզանում ընդունված չէ։ Ի՞նչն է խանգարում, որ վարչապետով-նախարարով հայտարարեն՝ սխալվել ենք, պոռոտախոսել ենք, ներիր, Տեր։
Արմինե ՕՀԱՆՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «Հրապարակ» թերթի այսօրվա համարում:
