Կորոնավիրուսով վարակվածների հետ աշխատող ապագա ինֆեկցիոնիստը` սպասումների եւ հիվանդների տրամադրության մասին
Այս օրերին, երբ կորոնավիրուսով վարակվածների թիվն աճում է, ամենաբարդն ու պատասխանատուն շարունակում է մնալ բուժաշխատողների աշխատանքը:
Aravot.am-ը զրուցել է ԵՊԲՀ մանկական ինֆեկցիոն հիվանդությունների կլինիկական օրդինատոր Մարիամ Հակոբյանի հետ, որը վարակի տարածման առաջին օրերից որպես կամավոր ներգրավվել է կորոնավիրուսով վարակվածների բուժման աշխատանքներում:
– Որքա՞ն ժամանակ է, որ աշխատում եք կորոնավիրուսով վարակվածների հետ։ Ինչպե՞ս որոշեցիք որպես կամավոր ներգրավվել աշխատանքներում։
Կարդացեք նաև
– Հենց ամենասկզբում, երբ հիվանդանոցն անցավ արտակարգ ռեժիմով աշխատանքի, մենք կլինիկական օրդինատորներով նույնպես անցանք արտակարգ ռեժիմով աշխատանքի։ Ես արդեն 1 ամիս է՝ հիվանդանոցում եմ եւ տուն չեմ գնում։ Իսկ որոշեցի մնալ հիվանդանոցում, որովհետեւ սա է իմ ապագա աշխատանքը, եթե հիմա փախչեի համաճարակից, հետո ինչպես պետք է աշխատեի, չէ՞ որ ես ինքս եմ ընտրել այս մասնագիտությունը: Ճիշտ է, տատիկս մինչեւ հիմա չի համակերպվում այն մտքի հետ, որ ես ինֆեկցիոնիստ եմ դառնալու, բայց միեւնույն է՝ ես ապագա ինֆեկցիոնիստ եմ:
– Ինչի՞ համար եք ամենաշատը փոշմանում։
– Ոչ մի բանի համար չեմ փոշմանում, որովհետեւ արած բանի համար չեն փոշմանում, ուղղակի պետք է ամեն ինչից դրականը քաղել եւ փորձ ձեռք բերել։
– Ո՞ւմ եք շատ կարոտում ու ի՞նչ հաճախականությամբ եք հանդիպում մտերիմներին։
– Կարոտում եմ ընտանիքիս անդամներին, բայց ամենաշատը հայրիկիս, իր հետ իմ կապն ուրիշ է, ես իր նման եմ, եւ երբ խոսում եմ իր հետ, ասում` հոգնել եմ, միշտ ասում է՝ հոգնել չկա այս կյանքում, քանի դեռ կան նպատակներ, իրավունք չունես հոգնելու։
Հանդիպում եմ հազվադեպ, երբ պետք են լինում ինչ-որ իրեր, որ տնից փոխանցեն եւ ուտելիք են ինձ ուղարկում, որը նույնիսկ չեմ էլ հասցնում ուտել:
– Զվարճալի դեպք պացիենտի հետ շփման ժամանակ, որ կուզեիք պատմել:
– Ամենազվարճալի դեպքը` համայցի ժամանակ մի տատիկ էինք ընդունել, եւ երբ իրեն էինք զննում, ասաց` վայ, էս պուճուրն էլ է բժիշկ:
– Վախեր եղե՞լ են:
– Վախեր չունեմ, սկզբում էի վախենում, դժվար էի մտնում հիվանդների մոտ, բայց հիմա չկան, հաղթահարել եմ ինքս իմ մեջ։
– Ի՞նչ տրամադրություն կա վարակվածների շրջանում՝ խուճա՞պ, թե՞ հույս:
– Մի մասի մոտ խուճապ, մի մասի մոտ՝ հույս, խիզախություն, կախված է մարդու տեսակից։
– Այս օրերին հարազատներից ամենաշատը ի՞նչ խորհուրդ, խնդրանք կամ հորդոր եք լսել։
– Ամեն անգամ, երբ մայրիկիս ու տատիկիս հետ եմ խոսում, պարտաճանաչորեն հարցնում են առողջական վիճակիցս: Խորհուրդները գուցե սովորական են, բայց ինձ համար արժեքավոր` հաց կեր, միրգ կեր, հեղուկներ խմիր, ուշադիր եղիր։
– Առաջին բանը, որը պլանավորում եք անել կորոնավիրուսին վերջնականապես հաղթելուց հետո։
– Առաջին բանը, որ պլանավորում եմ՝ համաճարակից հետո Ղարաբաղ գնալն է:
– Համավարակը փոխե՞լ է ձեր մոտեցումները:
– Համավարակը չի փոխել իմ մոտեցումները, հասկացել եմ, որ պետք է ավելի հաստատակամ լինել, լավ կազմակերպել ամեն ինչ եւ ամենակարեւորը՝ աշխատել միշտ լավ տրամադրություն ունենալ, որովհետեւ հիվանդները դրա կարիքը շատ ունեն։
Զրուցեց ՄԱՐԻՆԵ ԵՐԵՄՅԱՆԸ
«Առավոտ» օրաթերթ
28.04.2020
