Ի մի բերելով հայ-ադրբեջանական հակամարտության այս՝ բանավիճային դրվագը, անհրաժեշտ է այսուհետեւ նկատի ունենալ մի քանի բան:
Նախ՝ բոլոր այն պետական գործիչները, որոնք հակամարտության ու բանակցությունների որեւիցե փուլում որոշիչ դերակատարում են ունեցել նախապես, անկախ նրանց նկատմամբ գործող իշխանության վերաբերումից, Արցախյան հարցի շուրջ պետք է ունենան պաշտոնական կամ անպաշտոն խորհրդականի կարգավիճակ:
Երկրորդ՝ ներկա իշխանությունները պետք է ստեղծեն տարբեր մասնագետներից բաղկացած գիտական հատուկ մի աշխատակազմ, խումբ, որն իր հետազոտությունների արդյունքները կամփոփի բանաձեւերի տեսքով՝ կիրառելի տարբեր ձեւաչափի ֆորումներում եւ բանակցության սեղանների շուրջ:
Երրորդ՝ մեկընդմիշտ պետք է հրաժարվել հայաստանյան հին՝ «ամեն բան գիտեմ» հիվանդությունից. այս եւ նման գործերում դիլետանտությունը ավելի վնասակար ու վտանգավոր է, քան ոչինչ չասելն ու չանելը: Սովորելը, մասնագետների եւ փորձառուների կարծիքով զինվելը բնավ ամոթ չէ, այդ հարցում բարդույթավոր լինե՛լն է ամոթ: Հետեւաբար, մեր պետության բարձրաստիճան յուրաքանչյուր պաշտոնյա, վարչապետից, նախագահից, արտգործնախարարից սկսած մինչեւ խորհրդարան ու պաշտպանության նախարարություն, ստիպված պետք է լինեն սովորելու, նույնիսկ անգիր անելու վերոհիշյալ աշխատախմբի ներկայացրած բանաձեւերը եւ դրանք օգտագործելու ըստ տեղի եւ պայմանների: Բանաձեւերով խոսելը ընդունված է նույնիսկ ամենափորձառու պետական գործիչների կողմից: Օտար լեզվին տիրապետելը ժամանակակից աշխարհում շատ կարեւոր առավելություն է, սակայն ոչ այնքան կարեւոր, որքան լեզվի սայթաքումներից ու մտավոր բացթողումներից խուսափելը:
Կարդացեք նաև
Հասկանալի է, որ վերոհիշյալ 3 կետերը տնային աշխատանքի գլխավոր բաղադրիչներն են, պարտականությունների մի համալիր, որն անտեսելը, որից խուսափելը անթույլատրելի է պետական գործչի համար, մանավանդ պատասխանատու հանգամանքներում:
Քաղաքական ասպարեզում, ինչպես սպորտում, միայն տնային չարքաշ աշխատանքը կարող է արդյունք տալ եւ փառք բերել տվյալ անձնավորությանը, ինչպես չարքաշ եւ անդուլ մարզանքները՝ մեր «Արջին»:
Հակոբ ԱՎԵՏԻՔՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «Ազգ» թերթի այս համարում
