Ի՞նչ կարելի է անել կրթության ոլորտում։
Նախ, պետք է հասկանանք խնդիրները։ Ակնհայտ է, որ այսօր խնդիրներ ունենք ընտանիքներում։ Շատ ընտանիքներ ապրելով աղքատության մեջ՝ անտեսում են երեխայի զարգացման խնդիրները։ Ընտանիքների մի մեծ մասում էլ ծնողները զբաղված են փող վաստակելով և մտածում են, որ դրանով կատարում են իրենց պարտականությունը։ Այդ ծնողները երեխաների համար վարձում են դասապատրաստողներ, ուղարկում են խմբակների, հոգում են նրանց կարիքները, բայց շատ քիչ ժամանակ են անցկացնում երեխայի հետ։
Մյուս խնդիրն այն է, որ ուսուցիչները ցածր են վարձատրվում, բայց աշխատում են քննադատության մեծ ալիքի տակ։ Բոլորը քննադատում են ուսուցիչներին, բայց աջակցողներ գրեթե չկան։ Նման միջավայրում աշխատող ուսուցիչների զգալի մասը ժամանակի ընթացքում դառնում է անտարբեր։ Արդյունքում շատ ուսուցիչներ բավարարվում են իրենց առարկան դասավանդելով՝ անտեսելով դաստիարակության խնդիրները։
Երրորդ խնդիրն այն է, որ մենք ապրում ենք մի աշխարհում, որտեղ քարոզվում է էգոիզմ։ Եթե նախկինում ընտանիքն ուներ մեկ հեռուստացույց, մեկ հեռախոս, մեկ համակարգիչ, մեկ ավտոմեքենա, ապա այսօր այդ ամենը դառնում են անհատական։ Արդյունքում՝ մարդիկ կորցնում են իրենց ունեցածն այլոց հետ կիսելու կարևորագույն հմտությունը։ Հենց այս հանգամանքն է ազդում բանակում զինվորների հարաբերությունների վրա, ովքեր դժվարությամբ են կիսում ունեցածը։
Կարդացեք նաև
Վերջապես, կարևոր է նաև կրթության որակի հարցը։ Հայաստանի տղա աշակերտների կեսից ավելին 6-7-րդ դասարանից սկսած կորցնում է հետաքրքրությունն ուսման նկատմամբ։ Նրանք 6-7 տարի դպրոց են հաճախում՝ առանց որևէ կարևոր բան սովորելու։ Արդյունքում տղաների մոտ զարգանում է մտավոր ծուլությունը, և առաջացած դատարկությունը լցվում է կրիմինալ բարքերի նկատմամբ հետաքրքրասիրությամբ։ Ու քանի որ ծնողները զբաղված են գումար վաստակելով, տատիկ-պապիկներն առանձին են ապրում, հարևանության մշակույթն անկում է ապրում, իսկ ուսուցիչներն էլ հիասթափված են, տղաների այս վտանգավոր աշխարհը մնում է մեծերի հսկողությունից դուրս։ Ավելին, հեռախոսը և Ինտերնետն էլ ավելի են դժվարացնում դեռահասների վերահսկումը։
Սերոբ ԽԱՉԱՏՐՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ կարող եք կարդալ «168 ժամ» թերթի այսօրվա համարում
