Նախնական հաշվարկներով՝ հանրաքվեն պետության գանձարանից տանելու է 3 միլիարդ դրամ: Դա, հաստատ, ժողովրդի պահանջը չէ: Դա իշխանության սխալների գինն է, որ ժամանակին և ճիշտ մարտավարությամբ չկարողացավ լուծել իր համար ռազմավարական հարցը: Հավելեք 3 միլիարդին հայտնի ու անհայտ այլ ծախսեր, օրինակ՝ ԱԺ-ում լվացվող մաքուր գորգերի, վարչապետի 2 զրահապատ մեքենաների՝ մոտ 1000000 ԱՄՆ դոլար, ԱՄՆ այցի համար վարձակալված ինքնաթիռի՝ 350000 դոլար, իշխանության ինքնապարգևատրումների՝ համարյա 40000000 դոլար, տեղին ու անտեղի գործուղումների, ու հաշվարկեք՝ եթե ժողովրդին հարցնեին՝ գերադասում եք, որ իշխանությունը, ձեզ լավագույնս ծառայելու համար, ինքը լավագույնս ապրի՞, թե՞ ուզում եք, որ չփակվեն ձեզ սպասարկող մանկատները, ծերանոցները, ծննդատները, դպրոցները, կառուցվեն սպանդանոցներ՝ այստեղ ու հիմա, ի՞նչ կպատասխաներ հպարտ, բայց պրագմատիկ հայ ժողովուրդը:
Ինչ հարց էլ ձևակերպվի իբրև հանրաքվեի հարց, խնդիր է մնում ոչ միայն 650000 «այո» ստանալը, այլև ժողովրդի մասնակցությունը: Ապրիլի 5-ի կիրակին լինելու է հասարակության բևեռացման գագաթնակետ, ինչ-որ քաղաքական ուժեր կբոյկոտեն հանրաքվեն, «ոչ»-ի շտաբ կլինի, թե ոչ, քարոզչությունը, որ վաղուց սկսվել է, այրելու է կամուրջներ ու ապրիլի 6-ին անպատասխան է թողնելու հարցը՝ մենք կունենա՞նք սմարթ պետություն, որ իր ամեն լուման նպատակամետ է ծախսում, կունենա՞նք պետական կառավարման սմարթ համակարգ, որ գործում է զարգացման ծրագրերով, ոչ թե իրավիճակային լուծումներ է տալիս անհետաձգելի հարցերին: Թե՞ կշարունակվի հիբրիդային գոյակցությունը՝ համատեղելով անհամատեղելիին:
Ապագայի նկատմամբ վստահությունը չի ստեղծվում լավագույնի պոպուլիստական խոստումներով, նույնիսկ ընտրական զբոսաշրջության նոու հաուով՝ Հայաստանը հեռվից սիրողների համար, կամ էլ՝ քաղաքական պոեզիայով, ստեղծվում է տնտեսական հիմքի վրա: 55 օրը հավերժություն չէ, ավարտվելու է, իսկ հետո՞: Կա՞ն երաշխիքներ, որ քաղաքական մթնոլորտը թունազերծվելու է, ձևավորվելու է բովանդակային, գաղափարական, մրցակցային քաղաքական դաշտ: Թե՞ խտանալու է ՓՐԿԻՉ վարչապետի լուսապսակը, ու նա անձեռնմխելի է դառնալու՝ դառնալով ավելի խոցելի իր վարած քաղաքականությամբ: Առավել ևս ավելի ագրեսիվ է դառնալու ՔՊ-ն, որի անհանդուրժողականությունը ԱԺ-ում սեփական ռեկորդներն էլ գերազանցելու է:
Վերջապես՝ ի՞նչ է լինելու ՍԴ-ի հետ: Եթե հանրաքվեն «այո» ասաց փոփոխություններին, նոր ՍԴ-ի ձևավորման համար որքա՞ն ժամանակ է պետք ու ի՞նչ երաշխիք, որ ՍԴ նոր դատավորները չեն լինելու ներկաների վիճակում, եթե Հայաստանում ընտրություններով իշխանություն փոխվի, իմա՝ ինչպե՞ս ապահովել դատական իշխանության անկախությունը գործադիր իշխանությունից: ՍԴ 7 դատավորի հանրային պաշտոնազրկման հետևանքները թե քաղաքական են լինելու, թե տնտեսական: Եթե ցանկացած ճգնաժամ բերում է նոր հնարավորություններ, որո՞նք են ապրիլի 5-ի հանրաքվեի հայտնությունները:
Կարդացեք նաև
Անահիտ ԱԴԱՄՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «Իրատես» թերթի այսօրվա համարում
