Այսօր տեղի է ունենալու խորհրդարանի հերթական նիստ, որի ընթացքում իշխանությունը հերթական փորձն է անելու ազատվելու իրենց չհավանած Հրայր Թովմասյանից: Իհարկե, կարող եմ կանխատեսել, թե ինչ փաստարկներ է բերելու իշխանությունը՝ Թովմասյանի անձն այստեղ կապ չունի, ամբողջ խնդիրն այն է, որ ՍԴ-ն լեգիտիմ չէ, ՍԴ նախագահը լեգիտիմ չէ, մեզ պետք է ՍԴ, որը կհամապատասխանի ժողովրդավարական պետություն կառուցելու պահանջներին, մեզ պետք է, որ կայանա անկախ դատական համակարգը: Ենթադրում եմ, որ ԲՀԿ-ն եւ ԼՀԿ-ն այդ մոտեցումների հետ համաձայն չեն լինելու, նաեւ զգուշացնելու են սահմանադրական փոփոխությունների նախագիծը ՍԴ չուղարկելու միջազգային հետեւանքների մասին:
Որ իշխանությունն ու ընդդիմությունը տարբեր տեսակետներ ունեն եւ վիճում են խորհրդարանում՝ դա նորմալ է, շատ ավելի վտանգավոր կլիներ, եթե այդ հարցում լիներ կատարյալ միակարծություն:
Բայց Հայաստանն ունի յուրահատկություն, որին մենք առնչվել ենք նաեւ 1998-ից հետո. պաշտոնական կարծիքի հետ ցանկացած անհամաձայնություն իշխանության կողմից մեկնաբանվում է որպես հավատարմություն «նախորդ հանցավոր ռեժիմին»: Ըստ այդմ՝ այսօրվա նստաշրջանում ընդդիմության պահվածքը մեկնաբանվելու է հետեւյալ կերպ. «ԲՀԿ-ն եւ ԼՀԿ-ն վերջնականապես բացահայտեցին իրենց դեմքը, այլեւս ոչ մեկի մոտ կասկած չկա, որ նրանք սպասարկում են ժողովրդի կողմից հեռացված նախկին կոռումպացված ռեժիմի շահերը»: Ձեւակերպումը տալիս եմ կոռեկտ քաղաքական լեզվով: Պարզ է, որ ֆեյսբուքում իշխանության կողմնակիցները շատ ավելի թունդ բառեր կգրեն, որոնցից ամենամեղմը կլինի «davachan» – ը:
Կկարողանա՞ն ընդդիմադիր պատգամավորները դիմանալ այդ բարոյական ճնշմանը, թե՞ տեղի կտան շանտաժին՝ դա մի հարց է, որը սկզբունքային նշանակություն ունի միայն այսօր: Ի վերջո, ինչպես ցանկացած ֆեյսբուքյան կամ «ֆեյսբուքամերձ» աղմուկ, այսօր ալիքը կբարձրանա, վաղը կմարի: Բայց այս փոքրիկ դրվագը առիթ է տալիս մտածելու, թե ինչ է ընդհանրապես ժողովրդավարությունն ու ազատությունը:
Կարդացեք նաև
19-րդ դարի անգլիացի պատմաբան լորդ Ջոն Դալբերգ-Աքթոնը հայտնի է իր ասույթով՝ «իշխանությունն այլասերում է, իսկ բացարձակ իշխանությունն այլասերում է բացարձակապես»: Բայց նա հետաքրքիր մտքեր ունի նաեւ ազատության մասին. «Ազատություն ասելով՝ ես հասկանում եմ համոզմունքը, որ յուրաքանչյուր մարդ պիտի պաշտպանված լինի՝ անելու այն, ինչն իր կարծիքով իր պարտքն է՝ ի հեճուկս իշխանության եւ մեծամասնության, ավանդույթների եւ կարծիքների ազդեցության»: Եթե ազատությունն այդպես է հասկացվում, ապա այն չի կարող տրվել միայն իշխանությունների կողմից: Դա նաեւ ներքին համոզմունք է:
Արամ ԱԲՐԱՀԱՄՅԱՆ
Միայն հետամնաց զանգվածները կարող են ընտրել իրենց համար իրենց իշխող խաների:
Հետևանքը՝.
«- Էս ի՞նչ լրբություն,
Ի՞նչ հանդգնություն.
Ա՜յ, դու փսլնքոտ,
Ոչխարի լակոտ,
Դու ինչի՞ տեր ես.
Որ գաս դնչովդ,
Քթով-պնչովդ
Ջուրս պղտորես.
Բռնեմ դունչդ
Կտրի շունչդ:»
Աթաբեկ Խնկոյան. «Գայլն ու գառը»