Անվանի նկարիչներն ու նրանց մայրերը Kulturologia.ru-ն անդրադառնալով հանճարեղ արվեստագետների մայրերին, գրում է, թե ինչ դերակատարություն են ունեցել նրանք՝ իրենց անվանի զավակների կյանքում որպես պահապան հրեշտակներ:
Օրինակ, ըստ աղբյուրի, Իլյա Ռեպինի մայրը՝ Տատյանա Ստեպանովնան, ժամանակին անգամ տնային դպրոց է հիմնել, որտեղ հաճախել են թե իր, թե հարեւանների երեխաները եւ նկարել են սովորել:
Քանի որ լավ չէին ապրում, նա ապրուստի միջոց էր հայթայթում դերձակությամբ, անգամ նապաստակի մորթուց մուշտակներ էր կարում:
Ավագ որդուն՝ Իլյային, նա կրթության տվեց սրբանկարչի մոտ, այնուհետեւ ուղարկեց մայրաքաղաք մասնագիտացված նկարչական դպրոցում սովորելու, իսկ կրտսեր որդուն էլ՝ Պետերբուրգի կոնսերվատորիա, որտեղ նա հետագայում պետք է ելույթ ունենար եւ աշխատեր երկար տարիներ:
Կարդացեք նաև
Նկարիչ Վասիլի Սուրիկովը տարբեր առիթներով մեծ հարգանքով ու ջերմությամբ է խոսել մոր՝ Պրասկովյա Ֆյոդորովնայի մասին՝ նրան որակելով պարզ, հիասքանչ ռուս կին, որը հասկացել էր իր ստեղծագործական հակումները ու կրթության տվել իրեն:
Վասիլի Պերովը բարոն Գրիգորի Կարլովիչ Կրիդեների և Տոբոլսկի բուրժուական ընտանիքից Ակուլինա Իվանովայի անօրինական որդին էր: Քանի որ նրանք ամուսնացան միայն իրենց փոքր որդու ծնվելուց հետո, բարոնը այդպես էլ չկարողացավ առաջնեկին դարձնել ժառանգորդ, փոխանցել իր ազգանունը եւ ազնվականի կոչումը:
Վասիլիին բաժին հասավ «Պերով» ազգանունը, որը խորհրդանշում է գրչի վարպետորեն օգտագործումը երեխա ժամանակվանից: Փոքրիկ Վասյան նաեւ նկարում էր խոզանակով: Իհարկե, ծնողներն անօգուտ բան էին համարում նրա նկարչական շնորհը, սակայն մյուս կողմից էլ՝ չէին ընդդիմանում նրա նախասիրությանը:
Հետագայում հենց Ակուլինա Իվանովնան որդուն ուղարկեց Մոսկվա` արվեստի դպրոցում սովորելու:
Հովհաննես Այվազովսկու մայրը՝ Հռիփսիմեն վեց երեխա էր մեծացնում: Ամբողջ քաղաքը նրան ճանաչում էր որպես հմուտ ասեղնագործ: Նա ամբողջ օրը ասեղը ձեռքին աշխատում էր, իսկ փոքրիկ Հովհաննեսը օգնում էր մորը: Երեխան մոր ասեղնագործած իրերը տանում էր հարուստ պատվիրատուներին եւ արագ ծլկում նրանց տներից, որովհետեւ տանել չէր կարողանում ճարպոտ ու կուշտ մարդկանց:
Կազիմիր Մալեւիչի մայրը՝ Լյուդվիգա Ալեքսանդրովնան 14 երեխա էր մեծացնում: Տեսնելով որդու գեղարվեստական տաղանդը՝ 16 տարեկանում նա որդու համար 54 գույներից բաղկացած ներկեր գնեց: Մինչ այդ Կազիմիրը նկարում էր որտեղ պատահի, վրձիններ էր պատրաստում հավի փետուրներից, ներկեր՝ կաղնու տերեւներից ու տարբեր նյութերից:
Մոր՝ Մարիա Պիկասոյի ազգանունն է ժառանգել Պաբլո Պիկասոն: Կուբբիզմի ուղղության առաջամարտիկը մորը նկարեց, երբ 15 տարեկան էր: Կենսուրախ դոնյա Մարիան ընտանիքի ոգին էր, իսկ Պաբլոն ասես նրա պատճենը լիներ:
Մարիա Պիկասոն համոզված էր, որ աշխարհում չկա ավելի տաղանդավոր երեխա, քան իր որդին է: «Նա այնքան գեղեցիկ է, ասես միաժամանակ հրեշտակ եւ հմայիչ դեւ լինի, նրանից դժվար է հայացքը կտրել»,-ասում էր մայրը Պաբլոյի մասին: Մարիան որդու համար հեքիաթներ էր հորինում, որոնք էլ ավելի էին բորբոքում հետաքրքրասիրությունը արվեստի հանդեպ: «Եթե զինվորականի կարիերան ընտրես, անպայման գեներալ կդառնաս, իսկ եթե հոգեւորական լինես, Հռոմի պապ ես դառնալու»,-ասում էր նա որդուն:
Վան Գոգի մայրիկից՝ Մարիայից ընդամենը մի դիմանկար է պահպանվել, որը նկարիչը արտանկարել է լուսանկարից, քրոջ՝ Վիլհելմինայի համար: Վան Գոգի ու նրա ընտանիքի անդամների միջեւ եղել են նյարդային ու բարդ հարաբերություններ: Նա նկարել է բազմաթիվ ինքնադիմանկարներ, եւ չի ցանկացել պատկերել ընտանիքի անդամներից որեւէ մեկին:
Պատրաստեց ԳՈՀԱՐ ՀԱԿՈԲՅԱՆԸ
Մայրերի լուսանկարները՝ Kulturologia.ru-ից:
«Առավոտ» օրաթերթ
01.02.2020
