ԱԱԾ նախկին տնօրեն Գեորգի Կուտոյանի հոգեհանգստի արարողությունն ուղիղ եթերով լուսաբանում էր մոտ 10 լրատվամիջոց, որոնց մեկնաբանությունների դաշտում բանականությունից դուրս կարծիքների տարափ էր:
Ինչպե՞ս կարող է ոստիկանության աշխատակիցը ընկերոջ մահը սգացող Հրայր Թովմասյանի հասցեին ասել, թե` պատրաստվիր, հաջորդը դու ես:
Ինչպե՞ս կարող է երիտասարդ աղջիկն ուղիղ եթերի կադրում տեսնել ՀՀԿ-ական նախկին պատգամավորներին ու գրել՝ «հերթով բոլորդ էդպիսի դագաղում եք լինելու»:
Սրանք ընդամենը երկու օրինակ են, ցանկը շարունակելի է, օրինակները՝ ծայրահեղ ցավալի մեկը մյուսից: Տպավորություն է, թե Հայաստանում բոլորը բոլորին մեռած տեսնելու խոր մոլուցք, երազանք ունեն: Ակամա հիշեցի 2018-ի իշխանափոխության օրերին պատգամավորներ Արմեն Աշոտյանի, Սամվել Ֆարմանյանի, Էդուարդ Շարմազանովի անուններով կապված սև ժապավենները: Հենց այդ օրերին «հանդգնեցի» դատապարտել երևույթը, որովհետև, մորս ասած, «Աստծուն դժարեկան» բաներ չպետք է անել: Նույն կերպ դատապարտել եմ նաև Սահմանադրական դատարանի շենքի առջև դրված սև ժապավեններով ծաղկեպսակը: Ամեն անգամ նմանատիպ գրառումներից հետո ծանոթներս, հարազատներս ու ընկերներս հանդիմանել են, թե ինչու եմ «պաշտպանում» Շարմազանովին, Աշոտյանին կամ ՍԴ անդամներին: Ամեն անգամ մեծագույն համբերությամբ արձագանքել եմ, որ մարդուն կյանք տվողն Աստված է, ու Աստծուն բնավ դուր չի գալիս, որ «խառնվում են իր գործերին»:
Կարդացեք նաև
Մարդուն կարող եք քննադատել, դատապարտել, եթե կուզեք՝ վիրավորել, բայց Աստծո տված կյանքն առնելու իրավունք չունի ոչ ոք, դատաստանը որևէ մեկը չպետք է իր վրա վերցնի: Նույն բանն ասել եմ նաև այն ժամանակ, երբ վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանի անունով Գյումրիում շիրմաքար էին տեղադրել: Եվ ինձ համար բնավ տեղին չէ այն արդարացումը, որ եթե իշխանությունների թողտվությամբ նախկինների անունով «սև ժապավեն» են փակցրել, ապա Փաշինյանի «շիրմաքարը» դրա «ակն ընդ ական, ատամն ընդ ատաման» պատասխանն է: Ոչ, ու կրկին ոչ, անթույլատրելի վատ երևույթի մեկ այլ դրսևորում է դա, որ եկավ խորացնելու հասարակության մեջ առանց այն էլ արմատավորված ատելությունն ու մարդկանց բաժանեց «սև ժապավեն կապողների» ու «շիրմաքարեր տեղադրողների»:
Օրվա իշխանությունները, որոնց ուսերին է դրված հասարակության առողջացման օրհասական խնդիրը, մի պահ պետք է կանգ առնեն ու իրենք իրենց հարց տան՝ ինչու՞ այսպես եղավ, ի՞նչն էր պատճառը: Գուցե «սև ժապավեններից» սկսվեց ամեն բան, գուցե՝ ավելի վաղ, ես չգիտեմ, բայց այն, որ այս ամենի դեմն առնելու համար գրեթե ոչինչ չի արվում, փաստ է:
Սևակ ՎԱՐԴՈՒՄՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «Իրատես» թերթի այսօրվա համարում