Գիտե՞նք, որ Հայաստանից միգրանտների մեծ մասը անցած տարիներին աշխատանք է փնտրել Ռուսաստանում: Վիճպետկոմի ժողովրդագրական զեկույցի համաձայն՝ 2017-2018-ին միգրացիոն գործընթացներում ներգրավված տնային տնտեսությունների անդամների 61 %-ը (137,7 հազար մարդ) 2018-ին դեռևս եղել է կամ այլ երկրում, կամ՝ Հայաստանի այլ վայրում, 38 %-ը (86,7 հազար մարդ) վերադարձել է արտագնա աշխատանքից, 1 %-ն առաջին անգամ է տվյալ բնակավայրում՝ 2,4 հազար մարդ: Միգրանտների մեծ մասը մեկ տարուց պակաս է բացակայել, 13 %-ը՝ 1 տարի և ավելի:
2018-ին միգրանտների 89,8 %-ը աշխատանք փնտրելու նպատակով Ռուսաստան է գնացել: Եվրոպական երկրներում աշխատանք է փնտրել 2 %-ը: 3,2 %-ն աշխատանք է փնտրել Երևանում, 1,9 %-ը՝ ՀՀ մարզերում, 1,4 %-ը՝ Արցախում: Այլ երկրներում աշխատանք է փնտրել 1,2 %-ը, ԱՊՀ երկրներում՝ 0,5 %-ը: Կարո՞ղ էին նրանք չհեռանալ Հայաստանից: Նոր Հայաստանից: Տեսականորեն՝ այո, գործնականում՝ ոչ: Քանի դեռ մեր տնտեսական հեղափոխության հիմքում ոչ թե աշխատատեղերի ստեղծումն է, այլ ՀԴՄ-ների հաշվարկը: Պետբյուջեով նախատեսվում է 6,5 % տնտեսական աճ, կառավարությունն ընդունում է, որ թռիչք չէ, առավել ևս՝ վագրի:
Ոմանք երևի հիշում են, որ մեր միֆական վագրը շարունակ ցատկում է՝ սկսած Վարդան Օսկանյանի ելույթներից, բայց այնքան աննկատ, որ միայն ինքը գիտի՝ ու՞ր ու ինչու՞:
Անցյալ տարի տնտեսության կառուցվածքում առաջատար 3 ճյուղերն էին՝ ավտոմեքենաների ներմուծումն ու վաճառքը, ծառայության ոլորտը՝ խաղերը, մոտ 25-30 % աճով, հանքարդյունաբերությունը՝ 18 % աճով: 2020-ին ավտոմեքենաների ներմուծման ու վաճառքի հարցը փակվեց, մնում են խաղերը, կեցցե ֆուտբոլը և 2020-ի Եվրոպայի առաջնությունը: Հանքարդյունաբերության հարցում դժվար է կեցցե ասել:
Կարդացեք նաև
Ինչպես քաղաքական ու տնտեսական օրակարգի հիմնական խնդիրները, Ամուլսարի շահագործման հարցը կառավարությունը բարեհաջող 2019-ից փոխանցեց 2020-ին: Փաստ չէ, որ 2020-ին էլ հարցը կլուծվի: Անգամ Լիդիանի՝ Կանադայի դատարան դիմելուց հետո: Կառավարության հապաղումը զուգորդվում էր դրսից հմտորեն դիրիժորվող բնապահպանական շարժումներով: Տարօրինակ ու շահախնդիր են Հայաստանի «բնապահպանները»: Նրանց 2019-ին բոլորովին չէր մտահոգում Երևանը ողողած աղբը, չէր մտահոգում կանաչած Սևանը, Ամուլսարից բացի չէին մտահոգում մյուս հանքերը, որ շատ ավելի վտանգավոր են: Նրանք կենտրոնացած էին Ամուլսարի վրա: Դա ինքնին ախտորոշում է և դատավճիռ: Մենք գնում ենք ուրույն, ցավոք, ոչ միշտ արդյունավետ ճանապարհով: Մենք, որպես կանոն, սևեռվում ենք մեկ խնդրի վրա ու չենք տեսնում մյուս խնդիրները: Օրինակ՝ չենք տեսնում, որ «հանուն» քաղաքական բնապահպանության պետբյուջե չեն մտնում այն գումարները, որ պիտի ծախսվեին աշխատատեղեր բացելու վրա ու միգրացիոն պատկերը փոխելու: Չենք տեսնում, որ այդ գումարներով բանակ պիտի պահվեր: Չենք տեսնում, որ Ամուլսարի պատճառով Հայաստան ներդրումներ չեն մտնում այն ծավալով, որ գալու էին: Տնտեսական հեղափոխությունը վերածում ենք տնտեսական ստրկամտության կամ տնտեսական վրեժխնդրության: Ինչու՞:
Կոռուպցիայի և ստվերի դեմ պայքարի հիմնական ցուցանիշը հարկեր-ՀՆԱ հարաբերակցությունն է: 2019-ին 2018-ի համեմատ հավաքվել է 200-220 մլրդ դրամ կամ 15 %-ով ավելի: 220 միլիարդից 90-ը տնտեսական աճի արդյունքում է, 75-ը՝ մեքենաների ներմուծումից, 60-ը՝ հարկային վարչարարությունից: Հիմա եթե հանում ենք մեքենաներն ու հավելում մոլախաղերը, ի՞նչ է ստացվում: Տարեվերջին կհասկանանք:
2013-ին մաքսային միությանը, 2015-ին՝ ԵԱՏՄ-ին անդամակցության հետևանքով՝ 2020-ին ունենալու ենք անխուսափելի գնաճ, որ ազդելու է կենսամակարդակի վրա: Նաև՝ գնողունակության, նաև՝ աղքատության աճի: Հետևաբար՝ արտագաղթի:
Անահիտ ԱԴԱՄՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «Իրատես» թերթի այսօրվա համարում