Հարցազրույց ռեժիսոր, Երեւանի Կ. Ստանիսլավսկու անվան ռուսական պետական դրամատիկական թատրոնի գեղարվեստական ղեկավար Կարեն Ներսիսյանի հետ
– Պարոն Ներսիսյան, շուրջ մեկ տարի է՝ ռուսական թատրոնի գեղարվեստական ղեկավարն եք: Պաշտոնավարման առաջին օրերին մեր դիտարկմանը, թե ցանկացած նորանշանակ գեղարվեստական ղեկավար կարծես իր պարտքն է համարում նշել, որ միտում ունի թատրոնն արդիականացնելու, ընդ որում, այդպես էր արտահայտվել նաեւ ձեր թատրոնի առաջին ղեկավար Լեւոն Քալանթարը՝ 82 տարի առաջ, դուք պատասխանել էիք, որ նման բարձրագոչ բառեր կամ արտահայտություններ չեք անի, մեկ նպատակ ունեք՝ թատրոնը լինի կենդանի օրգանիզմ, ինչու չէ՝ կայանան նաեւ էքսպերիմենտներ: Ոչ միայն այդ պատասխանն էր ոչ ստանդարտ, այլեւ ձեր գործունեությունը, որովհետեւ սովորաբար գեղարվեստական ղեկավարները իրենք են սկսում մեկը մյուսի հետեւից բեմադրություններ իրականացնել: Խաղացանկից էլ երեւում է, որ ձեր ղեկավարած ժամանակահատվածում տասնյակ բեմադրությունների թվում դուք հեղինակ եք ընդամենը մեկ բեմադրության՝ Շեքսպիրի «Ռոմեո եւ Ջուլիետ»…
– Ես, եւ ոչ միայն ես, գեղարվեստական ղեկավարը ընդհանրապես, մեծ հաշվով, պատասխանատու է թատրոնի գեղարվեստական դիմագծի համար, դրանք են՝ նոր ներկայացումներ կամ խաղացանկային որոշ բեմադրությունների վերականգնում, հայտագրից սկսած մինչեւ դերասանական կազմի հասունացում, կատարելագործում: Ի վերջո, խաղացանկում պետք է լինեն տարբեր ժանրերի ներկայացումներ… Կարճ ասած՝ ղեկավարի գործառույթում խաղացանկային քաղաքականությունն է: Օրինակ՝ ես պետք է անպայման ծանոթ լինեմ նոր ներկայացման մակետին, զգեստներին, հետամուտ լինեմ բեմադրության փորձերին, եթե կա անհրաժեշտություն՝ պետք է անպայման միջամտեմ: Բայց դա չի նշանակում՝ թելադրել իմ գեղագիտությունը: Վաղուց սկսել եմ Թումանյանի «Շունն ու կատուն», եւ այն հանդիսատեսին կհանձնենք 2020թ. փետրվարին: Ի վերջո, կարող եմ հավաստիացնել, որ դերասանական խմբում չկա մեկ դերասան, որը զբաղված չլինի ներկայացումներում: Իմ ղեկավարման տարիներին Նորա Գրիգորյանը բեմադրեց Անդերեսենի «Ձյունե թագուհին», Էրդմանի «Ինքնասպանը», թատրոնի փոքր բեմում Գոհար Փոքրիկյանը իրականացրեց Պյոտր Գլադիլինի «Ուրիշ մարդը», Իրա Հարությունյանը երկու մանկական ներկայացման հեղինակ դարձավ՝ «Բժիշկ Այբոլիտը» եւ «Գառն ու յոթ ուլիկները»: Իրա Հարությունյանը նաեւ բեմադրեց Ռիչարդ Բայերի «Խառը զգացմունքներ» լիրիկական կոմեդիան, անգլիական դասական Դոնալդ Բիսսետի «Բարի ախորժակ, վագր»-ը: Մոռացա նշել Նորա Գրիգորյանի «Օնեգինը»՝ ըստ Պուշկինի հանրահայտ ստեղծագործության: Թատերական ինստիտուտի՝ Ռուբեն Բաբայանի արվեստանոցի ուսանող- ռեժիսոր Դիանա Բաբայանը փորձում է իր դիպլոմային աշխատանքը՝ Լեոնիդ Զորինի «Վարշավյան մեղեդին»: Փոքր բեմում ժամանակակից իտալացի հեղինակ Գասպարե Դորիի երկով հանդես եկավ թատրոնի դերասան, ռեժիսոր Մանվել Խաչատրյանը: Մասնակցություն ունեցանք նաեւ Կոմիտասի ծննդյան 150-ամյակին՝ «Իմ անունն է Կոմիտաս» բեմադրությամբ, որի համահեղինակ Ռոբերտ Հակոբյանը հանդես է գալիս իբրեւ ռեժիսոր եւ գլխավոր դերակատար:
– Տեղեկացված ենք, որ թատրոնը նաեւ մասնակցել է միջազգային հեղինակավոր փառատոների:
Կարդացեք նաև
– Գարնանը մասնակցեցինք Սանկտ Պետերբուրգում անցկացվող «Բալթյան տուն» փառատոնին երջանկահիշատակ Ալեքսանդր Սամսոնիչի վերջին՝ Օստրովսկու «Ամպրոպը» ներկայացմամբ: Ամռանը Ռյազանում «Աշխարհի հին երկրներ» անունը կրող փառատոնին, որտեղ հրավիրված էին թատրոններ Գերմանիայից, Իտալիայից, Լեհաստանից եւ այլ երկրներից, իսկապես մեծ հաջողությամբ ընդունվեց մեր «Ռոմեո եւ Ջուլիետը»: Հավելեմ նաեւ, որ մասնակցել ենք հայաստանյան փառատոներին, այդ թվում՝ «Շեքսպիրյան» եւ «Թատերական Լոռի»:
– 1993-ից ռուսաստանյան թատրոններում, այդ թվում՝ մոսկովյան Օստրովսկու եւ Վեդոգոյնիի անվան, Նիժնի Նովգորոդում, Օմսկում, Տոլյատիում, Տագանռոգում եւ այլ քաղաքներում դրամատիկական եւ տիկնիկային բեմադրություններ իրականացրած արվեստագետի համար դժվար չէ՞ կտրվել ռուսաստանյան թատերարվեստից: Հիշեցնենք, որ ժամանակին մոսկովյան մարզային թատրոնում ձեր բեմադրությամբ Գոգոլի «Ռեւիզորը» ընդգրկվել է «Ոսկե դիմակ» մրցանակաբաշխության «Լավագույն ռեժիսոր» անվանակարգում…
– Ես կտրված չեմ ռուսաստանյան թատերարվեստից, ունեմ հրավերներ եւ այնտեղ իրականացրել եմ որոշ բեմադրություններ: Սարանսկի թատրոնում բեմադրեցի Մոլիերի «Ժորժ Դանդեն», Մախաճկալայի տիկնիկային թատրոնում արդեն հանդիսատեսի դատին եմ հանձնել «Քաջ Նազարը», որը աշնանը ցուցադրվեց նաեւ Վանաձորում կայացած թումանյանական հեքիաթների փառատոնին: Վլադիվոստոկում իրականացրել եմ անգլիացի դասական Ջեյն Օստինի «Հպարտություն եւ նախազգուշացում» պիեսը: Ամռանը Վլադիվոստոկի թատրոնի հյուրախաղերի ժամանակ մեր հայաստանցի հանդիսատեսն էլ դիտեց այն: Նշեմ, որ Վլադիվոստոկում մեծ հայկական համայնք կա եւ բանակցություններ են ընթանում այնտեղ Երեւանի ռուսական թատրոնի հյուրախաղեր կազմակերպելու համար: Ասեմ նաեւ, որ աշնանը ղեկավարել եմ Եկատերինբուրգում անցկացվող «Մերոնք» միջազգային փառատոնի ժյուրին:
– Ստեղծագործական կապեր պահպանո՞ւմ եք նախկին ԽՍՀՄ տարածքի ռուսական թատրոնների հետ:
– Այո, հունիսին Թբիլիսիում էինք, որտեղ հրավիրված էին Մոլդովայի, Ադրբեջանի, Ուկրաինայի, նաեւ ԱՄՆ-ի ռուսական թատրոններ: Հայ դերասանները մեծ տպավորություն թողեցին այնտեղ ներկա բեմական խոսքի ու բեմական շարժման ռուս ճանաչված վարպետների վրա: Ի վերջո, մենք համագործակցում ենք նաեւ Հայաստանում Ռուսաստանի դեսպանատան հետ: Ոչ միայն այնտեղ ենք հանդես գալիս ներկայացումներով, այլեւ Ղազախստանի, Բելառուսի եւ այլ դեսպանատներում:
– Ձեր խոսքից երեւում է, որ կարծես ամեն ինչ հարթ է ընթանում, թատրոնը խնդիր չունի՞:
– Թատրոնում, իհարկե, կան խնդիրներ, կան կրքեր… Կրկնում եմ՝ թատրոնը կենդանի օրգանիզմ է եւ ձեր որակումը, թե ամեն ինչ հարթ է ընթանում…Եթե ամեն ինչ հարթ լինի, ուրեմն պետք է անցնել թոշակի (ժպտում է-Ս.Դ.):
– Դեկտեմբերի 22-ից սկսել եք ամանորյա միջոցառումները, որոնք կտեւեն մինչեւ հունվարի 7-ը: Հավանաբար դուք էլ բացառություն չեք եւ կոնկրետ հունվարի 2-ին պետք է ելույթ ունենաք նաեւ մեծահասակների համար:
– Հասկանում եմ ակնկալվող պատասխանը, բայց ես ձեզ հավաստիացնում եմ՝ տոմսերը շատ լավ վաճառվում են, հունվարի 2-ին փոքր բեմում հանդես կգանք «Ուրիշ մարդը» ներկայացումով: Իսկ ընդհանրապես, կոնկրետ մեր թատրոնն ունի հետաքրքրված հանդիսատես: Տեսեք՝ «Ռոմեո եւ Ջուլիետը» միայն Երեւանում խաղացել ենք 16 անգամ՝ լեփ-լեցուն դահլիճում:
Զրուցեց ՍԱՄՎԵԼ ԴԱՆԻԵԼՅԱՆԸ
«Առավոտ» օրաթերթ
24.12.2019
Դեռ Ձեր ներկայացումներն էլ այն չեն: