Անդադար փակելով, լուծարելով ու ցրելով` ԿԳՄՍ նախարար Արայիկ Հարությունյանը որոշել է տեսադաշտից հանել նաեւ Հայոց եկեղեցու պատմություն առարկան: Անշուշտ, ինչպես մյուս առարկաները, այս մեկը նույնպես մեթոդական ու բովանդակային վերանայման լուրջ կարիք ունի, բայց դադարեցնել դրա դասավանդումը` գոնե ռիսկային քայլ է:
Այն պնդումներն էլ, թե Հայ եկեղեցու պատմությունը կարելի է միացնել հայոց պատմությանը` տրամաբանական են, բայց ճիշտ չեն: Եկեղեցին շրջան չէ, այն դարերի հերթագայություն է, ուստի նրա պատմությունն անհնար է սերտել մի քանի դասաժամով, որովհետեւ այդ կառույցը ներկա է եղել վերջին 17 դարերի բոլոր պատմական եւ քաղաքական զարգացումներին: Եվ եթե եկեղեցու պատմությունը դիտարկենք հայոց պատմության համատեքստում, ապա հայոց պատմությունն էլ պետք է դիտարկենք համաշխարհային պատմության ընթացքում՝ այդ բլոկին միացնելով նաեւ մշակութաբանությունը, արվեստաբանությունը եւ մերձմշակութային գիտությունները: Շարունակելով այդ անտրամաբանական տրամաբանությունը, պետք է իրար միացնել նաեւ, ասենք, մաթեմատիկան, հանրահաշիվն ու երկրաչափությունը: Սա հում տրամաբանություն է:
Այս մոտեցումը ոչ մի պարագայում շահ չի բերելու մեզ, որքան էլ փորձեն հակառակը համոզել, կառավարությունը պետք է հրաժարվի այս կրթական քաղաքականությունից:
Անկախ կրթական բարեփոխումների ու բարելավումների մասին սուպերնախարարական ճառերից՝ շատ պարզ է, թե կծիկը քանդելով ո՛ւր է ուզում հասնել. պատերազմի այս ճակատում ԿԳՄՍ նախարարի թիրախն Աստվածաբանության ֆակուլտետն է: Այսքանից հետո կամքի մեծ ուժ է պետք՝ չմտածելու համար, որ հայագիտության ու եկեղեցու դեմ կազմակերպված քաղաքականություն կա:
Կարդացեք նաև
Գևորգ ԳՅՈՒԼՈՒՄՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «Ազգ» թերթի այս համարում
