Իշխանությունը պատրաստվում է ևս մի քանիսին չաշխատելու դիմաց վճարել: Օրենքով: Այսինքն՝ բացահայտ ընդունում է սեփական անզորությունը և ուզում է օրինականացնել անօրինականությունը՝ այն պարագայում, երբ օրվա լրահոսում պարտադիր հաղորդումներ կան՝ այսինչ մարզի, այնինչ դպրոցի տնօրենը, գյուղապետը, հիվանդանոցի գլխավոր բժիշկը աշխատանքի է ընդունել այսինչ-այսինչին, որ չի աշխատել ու վճարվել է: Հարուցվել է քրեական գործ: Իսկ հիմա այդ «քրեական գործը» պատրաստ են դարձնել օրենք: Ինչո՞ւ:
1. Իշխանությունը չկարողացավ կամ չցանկացավ սոցհարցում անցկացնել՝ պարզելու հանրային տրամադրությունները ՍԴ-ի նկատմամբ և շարունակում է ապրիորի պնդել հասարակական անվստահությունը ՍԴ-ի նկատմամբ: Եթե կա անվստահություն, ոչ թե ՍԴ-ի, այլ դատական համակարգի նկատմամբ է, բայց իշխանությունը կենտրոնացել է ՍԴ-ի վրա՝ այնտեղ տեսնելով իր նպատակների իրականացման կոնկրետ խոչընդոտի: Սա փաստացի ՍԴ-ի կեղծ հերոսացում է:
2. Իշխանությունը չի կարողանում ապացուցել, որ ՍԴ-ն մատնված է անգործության կամ զբաղվում է քաղաքական գործունեությամբ: Իշխանությունը իր օրակարգում ունի բազում օրինագծեր ու համաձայնագրեր, որոնց` Սահմանադրությանը չհակասելու վերաբերյալ ՍԴ-ն պետք է տա եզրակացություն, մինչդեռ այդ օրինագծերն ու համաձայնագրերը հակասահմանադրական են:
3. Փաստացի՝ հիմա, ինչ զարգացումներ էլ ունենա ՍԴ-ի շուրջ ստեղծված իրավիճակը, Հայաստանը չի ունենալու անկախ ՍԴ, ունենալու է գործող իշխանությանը ենթակա նոր կազմով գործող ՍԴ: Իսկ դա բնավ չի նշանակում հասարակության վստահության վերականգնում և հանգեցնելու է անվստահության խորացման: ՍԴ ներկա կազմին կամավոր-պարտադիր կենսաթոշակի ուղարկելու նախագծի պատճառը ՔՊ-ականներով ՍԴ-ն համալրելու ցանկությունն է: 2018-ին մարդիկ փողոց դուրս չէին եկել, որ 2019-ից հետո իրենց գրպանի հաշվին իշխանությունների չընդունած դատավորներին թոշակի ուղարկեն ու ապահովեն բարեկեցիկ կյանքը: Ոչ վարչապետը, ոչ արդարադատության նախարարը, ոչ ՔՊ պատգամավորները չեն կարող ասել, որ կատարում են ժողովրդի կամքը, նրանք լուծում են քաղաքական խնդիրներ:
Կարդացեք նաև
4. Արդարադատության նախարար Ռուստամ Բադասյանն ասում է, որ Վենետիկի հանձնաժողովը հորդորում է վաղ կենսաթոշակի ուղարկելու գործիքակազմը կիրառել հնարավորինս նեղ շրջանակի, ոչ թե ամբողջ դատական համակարգի նկատմամբ և ժողովրդի գրպանի հաշվին ՍԴ դատավորների վաղ կենսաթոշակի ուղարկելով ոչ ոք ոչ ոքի լավություն չի անում, ուղղակի պատվով հեռանալու գործընթաց է: Ոչ, դա անպատիվ հեռանալու գործընթաց է: Պատվի մասին աղավաղված պատկերացումներ ունեցողը կարող է անպատվությունը համարել պատիվ:
5. Իշխանությունը առայսօր հոդաբաշխ պատասխան չի տվել հարցին՝ կոնկրետ ինչի՞ համար պիտի հրաժարական տան ՍԴ անդամները: Մինչև հիմա չի պատասխանվել՝ հարցը իրավակա՞ն, թե՞ քաղաքական հարթությունում է, թեպետ բոլորին ակնհայտ է, որ քաղաքական է: Կա՞, թե՞ չկա ճգնաժամ ՍԴ-ում: ՍԴ նախագահ Հրայր Թովմասյանի դեմ կոնկրետ գործողությունների ձախողումից հետո պայքարի ճակատն ընդլայնվեց ու վերածվեց ՍԴ-ի ամբողջ կազմի դեմ պայքարի, բացառությամբ Վահե Գրիգորյանի, որ հայտարարում է՝ ՍԴ չկա, դրա համար էլ չի աշխատում, չեղած տեղից վարձատրվելը չպատճառաբանելով:
6. Փաստացի՝ վաղաժամ կենսաթոշակի անցնելու առաջարկը ոչ ինստիտուցիոնալ փոփոխություն է, ոչ բարեփոխում, իրադարձային ու կարճաժամկետ լուծում է: Եթե ՍԴ անդամները համաձայնեն ու հեռանան, նրանք երաշխիք չունեն, որ կարճ ժամանակից, անգամ հերթական ընտրություններին չսպասելով, իշխանությունը կգտնի ևս մեկ իրավիճակային լուծում, ասենք, հանրային դժգոհությունը, և կփոխի որոշումը՝ վերջակետելով ձրիակերությունը: Եթե մարդը վատ է աշխատում, նրան աշխատանքից հեռացնում են:
7. ՍԴ-ի հարցը չի կարող ու չպիտի ունենա իրադարձային կամ իրավիճակային լուծում: ԱԺ ԲՀԿ+ԼՀԿ խմբակցությունները արդեն հայտարարել են, որ դեմ են քվեարկելու օրինագծին, ցանկության դեպքում ՔՊ-ն առանց նրանց էլ կանցկացնի, բայց դա էլ հարցի լուծում չէ, բոլոր դեպքերում վաղաժամ կենսաթոշակի գնալը կամավոր է: ՍԴ դատավորների վրա հիմա գործադրվում է անընդունելի ճնշում՝ քաղաքական ու բարոյական, և այս պայմաններում նրանք պիտի ընդունեն իրենց որոշումը, որ վաղուց դադարել է անձնական լինել:
Անահիտ ԱԴԱՄՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «Իրատես» թերթի այսօրվա համարում