Դիլիջանի դպրոցի ուսանողուհին՝ սովորողների նմանությունների ու տարբերությունների մասին
Լիլի Դավթյանը միջազգային UWC Դիլիջանի քոլեջի ուսանողուհի է: Գյումրիից է, 17 տարեկան: Առաջին տարվա ուսանող է, դեռեւս փորձում է լիովին ադապտացվել: Նրա խոսքով, Գյումրիի դպրոցն ամբողջովին տարբեր էր. Դիլիջանում թե՛ կրթական համակարգն է ուրիշ եւ թե՛ ուսուցիչների մոտեցման ձեւը: Որոշ առարկաներ էլ լրիվ անծանոթ էին:
– Ինչպե՞ս որոշվեց, որ հենց այս քոլեջում պիտի շարունակես ուսումդ:
– Իմ կյանքում ուզում էի որոշակի փոփոխություններ լինեին: Ընկերներս էին պատմում UWC դպրոցի մասին եւ ավելի խորը ուսումնասիրելուց հետո, մտածեցի, որ սա իսկական իմ տեղն է: Համարձակ քայլ արեցի ու դիմեցի, միանգամից հաստատեցին իմ դիմումը: Կարծում եմ՝ չեմ սխալվել եւ սա իմ կյանքի երբեւէ կայացված լավագույն որոշումն է: Ես ինձ գտնում եմ էստեղ:
Կարդացեք նաև
– Ի՞նչ ես ուզում դառնալ:
– Դեռ չեմ կողմնորոշվել, բայց բիզնեսի գծով կշարունակեմ ուսումս: Այստեղ անընդհատ փոփոխվում են երազանքներս ու նպատակներս: Օրինակ՝ ես կենսաբանություն առարկայով այդքան էլ հետաքրքրված չէի, բայց այստեղ շատ կարճ ճամանակահատվածում սկսեցի սիրել այդ առարկան եւ բավականին բարձր ցուցանիշներ գրանցել այդ ոլորտում: Միգուցե հենց կենսաբանության ուղղությամբ էլ մասնագիտանամ: Ուսումս չէի ցանկանա շարունակել Հայաստանում, քանի որ դրսում սովորելը, կարծում եմ, մի նոր փորձառություն կլինի: Ճիշտ է, այս քոլեջը Դիլիջանում է, բայց ես ինձ չեմ զգում Հայաստանում, քանի որ ուսանողները, շրջապատը առհասարակ շատ տարբեր են մեր իրականությունից: Ուսանելուց հետո ես անպայման Հայաստան կգամ աշխատելու:
– Քո այլազգի դասընկերների հետ ինչպիսի՞ փոխհարաբերություն ունես, կարողանո՞ւմ եք լեզու գտնել իրար հետ:
– Մինչեւ այստեղ գալս մեծ վախ ունեի, որ չեմ կարողանա հարմարվել, որովհետեւ նախկինում չեմ ունեցել այսպիսի ընկերներ՝ ինչպես հիմա: Նրանք տարբեր երկրների, ազգերի, մշակույթների, կրոնների ու լեզվի պատկանելություն ունեն: Առաջ այդ երկրների տեղն էլ նույնիսկ չգիտեի: Մենք բոլորս ամեն օր իրար հետ ենք, բոլորի հետ էլ բավականին ջերմ են շփումներս, բայց առավել նեղ շրջանակի ընկերներս նրանք են, որոնց հետ իմ հետաքրքրությունները քիչ, թե շատ համընկնում են:
– Ո՞րն է քո ամենասիրելի զբաղմունքը քոլեջում:
– Ամենաշատը սիրում եմ այստեղի լողավազանը: Առավել եւս, որ նոր է վերանորոգվել: Լողն օգնում է ինձ դասերից, սթրեսից լիցքաթափվել:
– Ի տարբերություն այլազգի ուսանողների, դու քո հայրենիքում ես: Ի՞նչ հաճախականությամբ ես տուն՝ Գյումրի գնում: Դժվա՞ր է ծնողներից հեռու լինելը:
– Քոլեջում ունենք երկար շաբաթներ եւ մեկ օր էլ, որ թույլատրված է բացակայել քոլեջից: Մի քանի անգամ գնացել եմ տուն այս ընթացքում: Ընկերներիս թվում է, ես չեմ կարոտում իմ տունը, ծնողներիս, քանի որ Հայաստանում եմ, բայց շատ եմ կարոտում: Այստեղ մենք անընդհատ զբաղված ենք, եւ այդ զբաղվածությունը օգնում է ինձ հաղթահարել կարոտս, հույզերս… Գյումրիից միակ ուսանողն եմ այստեղ, հաճախ կարոտում եմ մեր բարբառը, կարիք եմ ունենում մեկի, որի հետ կկարողանամ խոսել իմ բարբառով, կիսել մշակույթս. ես լինեմ ես: Մենք այստեղ իրար աջակցում ու քաջալերում ենք եւ բոլոր դժվարությունները հաղթահարում ենք միասին:
– Որո՞նք են քո ամենացանկալի երազանքները:
– Երազանքներիցս մեկն այստեղ ձեւավորվեց. շրջակա միջավայրը դարձնել ավելի լավը: Եթե ունենայի այդ կախարդական փայտիկը, կուզենայի այնպես անել, որ մարդիկ իրար հասկանան, լինեն հանդուրժող միմյանց հանդեպ, գիտակցեն, որ յուրաքանչյուրի ցանկացած քայլը ազդում է շրջապատի ու միջավայրի վրա:
Մյուս երազանքս գուցե պարզ հնչի, բայց խաղաղություն հաստատելն է աշխարհում: Այստեղ ունեմ ընկերներ, որոնք պատերազմի մեջ գտնվող երկրներից են, ամեն օր անհանգիստ են իրենց ծնողների, բարեկամների, ընկերների ու հայրենիքի համար: Երանի ոչ մի երկրում պատերազմ չլիներ. մարդկանց մեջ սերն է պակասում:
– Քո ընկերների մեջ այլադավաններ էլ կան, ինչպիսի՞ն է քո վերաբերմունքը իրենց հանդեպ:
– Չեմ կարեւորում, թե ով որ երկրից է կամ ինչ դավանանք ունի, ինձ համար գլխավորը մարդկային գործոնն է, լավ մարդ լինելը: Այս սկզբունքով եմ առաջնորդվում: Ինչքան էլ տարբեր լինեն մարդիկ, բայց բոլորս էլ նմանություններ ունենք:
– Նմանությունների հետ զուգահեռ կլինեն նաեւ տարբերություններ: Վեճերի կամ բանավեճերի բախվե՞լ ես, որոնք առնչվել են քո սկզբունքների հետ կամ գուցե մշակութային արժեքների:
– Մինչ այստեղ գալս համոզված էի, որ կրոնական, մշակութային ֆոնին վեճեր հաստատ ունենալու եմ, բայց բոլորն էլ փոխհասկացողություն ունեն: Որեւէ վեճի դեռեւս չեմ բախվել: Ամեն դեպքում, պատրաստ եմ եկել:
Օրինակ՝ իմ սենյակում ես ապրում եմ մեկի հետ, ով խիստ պահպանողական հավատացյալ մահմեդական է, աղոթում է իրենց ծեսերով, սենյակից դուրս է գալիս գլխաշորով: Ես իրեն հասկանում եմ, մտնում եմ իր դրության մեջ եւ ընկերոջ պես օգնում եմ: Մեր հարգանքը փոխադարձ է, նա էլ հարգում է իմ դիրքորոշումները:
Զրուցեց Արսեն ԽԱՉԱՏՐՅԱՆԸ
«Առավոտ» օրաթերթ
3.12.2019
