Հեղափոխակարգ իշխանությունը վերջին շուրջ երկու տարվա ընթացքում այնքան «տաղանդավոր» գտնվեց, որ կարողացավ այս կարճ ժամանակահատվածում կրկնել և նույնիսկ գերազանցել նախորդ իշխող ուժի բոլոր սխալները: Այլ կերպ ասած՝ եթե վերջ չտրվի հեղափոխական քաղաքական աբսոլյուտիզմին, ապա կարժանանա նույն բախտին:
Շատ քիչ կասկածներ ունեմ, որ չի վարանի, նույն համառությամբ ու չհաշվարկված էնտուզիազմով ձեռնամուխ կլինի կրկնելու նախկին իշխանությունների վերջին բախտորոշ սխալը: Այն է` «Սահմանադրական փոփոխությունները» կամ «նոր Սահմանադրությունը», որով կփոխակերպվի մեր երկրի կառավարման ձևը: Ինչն էլ նշանակում է խորհրդարանական կառավարման ձևից անցում կատարել նախագահական կամ կիսանախագահական կառավարման ձևի:
Այս կանխավարկածի հիմքում ընկած է այն, որ իշխանությունն, այնուամենայնիվ որևէ կերպ չի կարողանում գեներացնել հեղափոխական օրակարգը, ինչպես նաև այն, որ պետք է գտնի իր քաղաքական ձգտումների և ստանձնած պարտավորությունների ձախողման մեղավորներին: Առավել ևս, որ առկա խնդիրների, ինչպես նաև իներցիոն խոտանների մեղսագրումը «նախորդ ռեժիմի» վրա, այլևս անօգուտ է և նման գործելակերպը սկսել է իրեն չարդարացնել` կորցնելով ազդեցության էֆեկտը: Ժանրի կանոններին համաձայն` պետք է գտնվի նոր մեղավոր, իսկ գործող իշխանությունների լեզվամտածողությամբ՝ նախկին քաղաքական թիմի կողմից կեղծված Սահմանադրությունն է «նշանակվելու»՝ որպես նոր մեղավոր, և առհասարակ առաջընթացի արգելակ:
Վլադիմիր ՄԱՐՏԻՐՈՍՅԱՆ
«Մեկ Հայաստան» կուսակցության քաղխորհրդի անդամ
Կարդացեք նաև
Նախագահական կառավարման տարիներին վարչապետերը ,,քավության նոխազ,,են եղել՝եթե ինչ որ բան չի ստացվել,մեղքը գցել են վարչապետի վրա ու փոխել նրան՝ժողովուրդն էլ մի քանի ամիս հուսով սպասել է նոր փոփոխությունների մինչև այդ վարչապետի հրաժարականը,և այսպես շարունակ:Հիմա ում վրա պետք է մեղքը գցել?,…