«Լեզվի մասին» ՀՀ օրենքի երկրորդ հոդվածում ամրագրված է, որ «Հայաստանի Հանրապետության բոլոր միջնակարգ-մասնագիտական, մասնագիտական-տեխնիկական և բարձրագույն ուսումնական հաստատություններում հայոց լեզվի ընդունելության քննությունը և հայոց լեզվի ուսուցումը պարտադիր են»: Ավելին ասեմ՝ Վարչական իրավախատումների վերաբերյալ ՀՀ օրենսգրքի 189.2 հոդվածով սահմանվում է պատասխանատվություն «Լեզվի մասին» ՀՀ օրենքի 2-րդ հոդվածի այս դրույթը չապահովելու համար։ Ասել է, թե բոլոր «միջնակարգ-մասնագիտական, մասնագիտական-տեխնիկական և բարձրագույն ուսումնական հաստատություններում հայոց լեզվի ընդունելության քննությունը և հայոց լեզվի ուսուցումը չապահովելն առաջացնում է տուգանքի նշանակում քաղաքացիների նկատմամբ` սահմանված նվազագույն աշխատավարձի հարյուրհիսնապատիկից մինչև երկուհարյուրապատիկի չափով, իսկ պաշտոնատար անձանց նկատմամբ` երկուհարյուրապատիկից մինչև երեքհարյուրապատիկի չափով»։
Փաստորեն ի՞նչ է արվում. դարձյալ գողունի և նենգաբար փոշիացվում են «Լեզվի մասին» ՀՀ օրենքի դրույթները։
Նույն օրենքով մենք ունենք պարտավորություն՝ պահպանելու, զարգացնելու և տարածելու հայերենը սփյուռքում։ Մենք մեր երկրում պետական մակարդակով վտանգում ենք հայերենը, սփյուռքում ինչպե՞ս ենք պաշտպանելու այն։ Սա վտանգավոր, շատ վտանգավոր քաղաքականություն է։ Ի դեպ՝ ի՞նչ է լեզվական քաղաքականությունը. պետության ձեռնարկած միջոցառումների ամբողջությունն է՝ ուղղված պետական լեզվի շահերի պաշտպանությանը։ Լեզվական քաղաքականություն երկրում իրականացնում է Կառավարությունը եւ այդ նպատակի համար ստեղծված լիազոր մարմինը, ասել է` Լեզվի կոմիտեն, որն իրավահաջորդն է Լեզվի պետական տեսչության։ Այո՛, Լեզվի պետական տեսչության փոխարեն ստեղծվեց Լեզվի կոմիտեն, բարի, փառք ու պատիվ Լեզվի տեսչության նախկին ղեկավարությանը, որ գերագույն ջանքերով պահեց կառույցը, բայց ինչ դարձավ այս մեկը՝ նորաստեղծ կոմիտեն. օժտվե՞ց ընդարձակ իրավասություններով, ստեղծվե՞ց լեզվաքաղաքական լուրջ խնդիրներ լուծող մարմին:
ՄԱՐԻՆԵ ՀՈՎՅԱՆ
Լեզվի պետական տեսչության պետի նախկին տեղակալ
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «Իրատես» թերթի այսօրվա համարում