Ով է աստծո նման (վիպակ)

Սկիզբը կարող եք կարդալ այստեղ՝ ԳԼՈՒԽ 1, ԳԼՈՒԽ 2, ԳԼՈՒԽ 3, ԳԼՈՒԽ 4, ԳԼՈՒԽ 5, ԳԼՈՒԽ 6, ԳԼՈՒԽ 7, ԳԼՈՒԽ 8, ԳԼՈՒԽ 9, ԳԼՈՒԽ 10, ԳԼՈՒԽ 11, ԳԼՈՒԽ 12, ԳԼՈՒԽ 13, ԳԼՈՒԽ 14, ԳԼՈՒԽ 15, ԳԼՈՒԽ 16, ԳԼՈՒԽ 17, ԳԼՈՒԽ 18, ԳԼՈՒԽ 19, ԳԼՈԻԽ 20, ԳԼՈՒԽ 21

ԳԼՈՒԽ 22

Ո՞վ է Աստծո նման

Ես չգիտեմ, թե Աստված ինչպես է մարդկանց տեղաբաշխում Երկրի վրա, թե ինչպես է կազմակերպում նրանց հանդիպումները, որոնք հետո ներծծվում են ցավով ու երջանկությամբ, միմյանց չկորցնելու վախով կամ միմյանց չունենալու ատելությամբ։

Կարդացեք նաև

Հավերժության ակնթարթն անցողիկ (պատմվածք)

• 16:32 19.11.2023

Հենց այն, ինչն արդեն չկա (էսսե)

• 22:10 27.05.2023

Ում հետքերն է որոնում մահը (պատմվածք)

• 20:53 18.02.2023

Ես չեմ հասկանում Վերին իմաստության տրամաբանությունը։

Եվ լռություն է այնտեղ, ուր պատասխաններ պիտի լինեին, և բառեր կան այնտեղ, ուր մարդիկ ավելորդ են համարում խոսքը։

Ես չգիտեմ, թե ինչպես է մեծանում երեխան, երբ նրա մանկությունն ավազ բարձրացնող հողմերն են ծեծում։

Չգիտեմ, թե Աստծո արդարությունն ինչ սկզբունքով է երկփեղկում նրանց, ովքեր պտուղ են արարել՝ մեկ մարմին դառնալով։

Մարդն ի ծնե սպասում է Արարչին՝ աղոթքների ետևում թաքնվելով։ Եվ հավատում է մարդը, թե Աստված երբևէ վերադարձ կշնորհի իր զավակներին, քանզի աղոթքը տնից հեռացող որդի է։

Ոտնաձայներ…

Անդեմ ակնկալություն, որից դիմակ է դառնում հույսը։

Ես չգիտեմ, թե Աստծո գութը ինչպես է մխիթարում նրանց, ովքեր տարիներ շարունակ տառապում են անկողնում, ովքեր ապրում են՝ քաջ գիտենալով, որ ծերության խեղկատակն են դառնալու վաղը։

Չգիտեմ, թե Աստծո մեծահոգությունն ինչպես է հանդուրժում մարդու ոչնչությունը, անկումն ու նվաստ կեցությունը։

Ահա մայրը տուն է տանում արատավոր իր երեխային, որին ծնել է՝ նախապես փայփայելով վաղվա երջանկությունը։ Այնինչ նա տուն է վերադառնում փողոցով անցնող այն տղայի պես, ով թելից կախ իր ավտոմեքենան է քաշում ետևից։

Երախա՜…

Թելին կապված խաղալիք, որին հենց այդպես՝ քաշելով է տուն բերում մայրը՝ կորակոր իր մեջքի ետևում կենդանի իրականությունից փշաքաղվելով։

Ես չգիտեմ, թե Աստված ինչպես է սիրում նրանց, ովքեր գոյության իրավունք են ստանում, որպեսզի ընդունեն նախապես հայտնի դառնությունը։

Կյանքը խաչելություն է, մարդը՝ զոհ։

Ցավն անեծք է, ցավով ապրելու պարտանդրանքը՝ անբացատրելի։

Ես չգիտեմ, թե Աստված ինչպես է սիրում մարդկանց խաչելությունը, և չեմ կարող ենթադրել, թե ինչ խորհուրդներ կան զոհաբերության խորքում։

Մի՞թե մարդուն տրված դափնիները փշեպսակ պիտի լինեին, իսկ սերը պիտի ապացուցվեր մտրակների ծեծով։

Ահա ինձ է տրված վերերկրային թռիչք ունենալու չարչարանքը, և ես իմ ոտնահետքն եմ գտել հավերժության աստիճանին։

Անձայնության դռներ բացելով՝ ես վկայում եմ կյանքը, որ թերի գտնվեց, իսկ մարդն անպատասխան մնաց իր եզակի հարցով.

Ո՞վ է Աստծո նման։

Ես չգիտե՛մ։

(Վիպակի ավարտը)

Սմբատ ԲՈՒՆԻԱԹՅԱՆ

«Ով է Աստծո նման» վիպակը վաճառվում է «Նոյյան տապան» (Աբովյան 8) և «Բուկինիստ» (Մաշտոցի 20) գրախանութներում: