Երբ ՀՀ ԿԳՄՍ նախարարը օրենքի նախագիծ է բերում, որով բուհերի «հայեցողությանն» է թողնում պատմության և հայոց լեզվի դասաժամերի դասավանդումը` հիմնավորմամբ, որ դպրոցում այդ առարկաները անցել են, նշանակում է այն կամավոր-պարտադիր հրահանգ է դառնում բուհերի ղեկավարներին` հանել այդ առարկաները:
Ներկայումս բուհերում կրկնվող բովանդակությամբ մասնագիտական դասաժամեր շատ կան, ո՞րն է երաշխիքը, որ պատմության և հայերենի կրճատված դասաժամերը չեն փոխարինվի նույն անարդյունավետ մասնագիտական դասաժամերով: Մեծ ջանք, խելք պետք չէ դասաժամերը կրճատելու համար, սրանով որակյալ մասնագիտական ուսուցման բեռը փորձ է արվում գցել նախարարի և բուհերի ռեկտորների ուսերից։ Ուսանողների աշխարհայացքը ձևավորվում է առաջին հերթին գեղագիտական գիտելիքներով և պատմական հիշողությամբ։
Մասնագիտական լեզվամտածողությունը, եզրերը (տերմինները) և գրելաձևերը անհրաժեշտ են ոչ միայն կուրսայիններ, ավարտական աշխատանքներ պատրաստելիս, այլև հետագայում՝ աշխատանքային գործունեության ժամանակ։
Անհասկանալի և անընդունելի է, որ բուհերը չեն նախաձեռնում այս հարցերի վերաբերյալ ընդլայնված քննարկումներ։ Միաժամանակ, տհաճության չափ զզվելի է տեսնել բուհերի ղեկավարների քծնանքը։ Ազգային մտածող մարդը՝ առավել ևս դասախոսը, իրավունք չունի լռել նույնիսկ աշխատանքը կորցնելու հնարավոր վտանգի առկայության պարագայում։
Կարդացեք նաև
Սուրեն ՊԱՐՍՅԱՆ
Հայաստանի պետական տնտեսագիտական համալսարանի դոցենտ, տնտեսագիտության թեկնածու
