«Ինֆորմացիայի ազատության կենտրոնի» հիմնադիր Շուշան Դոյդոյանի հետ զրույցում չէինք կարող անդրադարձ չկատարել Խոսքի ազատության պաշտպանության կոմիտեի զեկույցին, որից պարզ է դառնում, որ վիրավորանքի և զրպարտության հիմքով լրատվամիջոցների ու լրագրողների դեմ 2019 թվականի 9 ամիսների ընթացքում վարույթ է ընդունվել 83 գործ, ինչը ավելին է, քան նախորդ 2 տարիների ցուցանիշները միասին վերցրած։
Դոյդոյանից հետաքրքրվում ենք՝ ինչի՞ մասին են վկայում այս ցուցանիշները:
«Խնդրի մասին բարձրաձայնել եմ դեռևս հունիսին, երբ ամփոփել էինք հեղափոխությունից հետո ընկած ժամանակահատվածը և պարզել, որ ընդամենը մեկ տարվա ընթացքում 91 հայց է ներկայացվել ԶԼՄ-ների դեմ:
Այն ժամանակ արդեն մտահոգություն հայտնեցի, որ փաստորեն մոդայիկ, պահանջված է դարձել դատարանի միջոցով իրավունքների վերականգնում հայցելը՝ հատկապես քաղաքական և պետական գործիչների շրջանում:
Կարդացեք նաև
Դատապարտում էի այն հանգամանքը, որ ամեն մի տհաճ, ոչ ցանկալի հրապարակման համար անմիջապես դիմում են դատարան և փորձում իրենց հարցերն այնտեղ լուծել:
Պատգամավոր կա, որ իրեն ոչ լավ լույսի ներքո ցույց տված հրապարակման դեպքում դիմում է դատարան. այսօր նա արդեն 8 դատական հայց է ներկայացրել:
Այդ մարդը ե՞րբ է իր հիմնական պարտականությունները կատարում, երբ առավոտից երեկո զբաղվում է մեդիաների հրապարակումները հերքելով կամ քաղաքական գործընթացներում մեդիաներին ներքաշելով:
Սա խոսում է նաև այն մասին, որ հարցերը չեն քննարկվում լրագրողական համայնքի ներսում: Այսինքն՝ դժգոհ մարդիկ նախ պետք է փորձեն ԶԼՄ-ի հետ պարզել իրենց դժգոհությունը, գուցե մեդիայի քննադատությունը հիմնավորվա՞ծ է և այլն: Այս փուլը չեն հաղթահարում, փորձեն իրենց խնդիրներն էլի համայնքի ներսում ձևավորված ինքնակարգավորման մեխանիզմների միջոցով լուծել:
Երբ այս բոլոր մեխանիզմներն անարդյունավետ կլինեն, նոր կարելի է հանգիստ խղճով դատական գործընթաց սկսել: Ամեն մի տհաճ հրապարակման համար դատարան դիմելը շատ վատ բանի մասին է խոսում»,-եզրափակում է Շուշան Դոյդոյանը:
ԼՈՒՍԻՆԵ ԱՌԱՔԵԼՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «Փաստ» օրաթերթի այսօրվա համարում
