Նախկին իշխանությունների «իրավապաշտպան գունդը» ցնծության մեջ է՝ Հայաստանում նոր «քաղբանտարկյալ» է հայտնվել։ Խոսքը ԱԺ աշխատակազմի ղեկավարի նախկին տեղակալ Արսեն Բաբայանի մասին է, որը մեղադրվում է պաշտոնեական կեղծիք կատարելու (պարզ ասած՝ ինչ-որ փաստաթղթի ստացման ամսաթիվ կեղծելու) մեջ։ Ու հիմա նախկիններին սատարողներն ահավոր աղմուկ են բարձրացրել՝ «սա խայտառակություն է», «սկի 37 թվին սենց բաներ չէին լինում», «ո՞վ է տեսել, որ նման չնչին բանի համար մարդուն ազատազրկեն», «սա ակնհայտ քաղաքական հալածանք է», եւ այլն։ Մի խոսքով՝ ի՞նչ կարիք կար նման չնչին բանի համար անհանգստացնել, մարդը «մի մուշտի է տվել», եւ վերջ։
Իրականում դա, իհարկե, այնքան էլ անմեղ «վրիպակ» չէր։ Առանց իրավական նրբություններին մանրամասն անդրադառնալու՝ պարզապես նշենք, որ եթե այդ փաստաթղթի մուտքագրման ամսաթիվը չփոխվեր, 2018-ին Հրայր Թովմասյանը ՍԴ նախագահ կդառնար ոչ թե մինչեւ 2030 թ., այլ ընդամենը 6 տարով (համենայն դեպս՝ ըստ Հատուկ քննչական ծառայության տարածած հաղորդագրության)։ Այսինքն՝ Արսեն Բաբայանն ինչ-որ փաստաթղթում ինչ-որ թիվ է փոխել, որի արդյունքում ՀՀ առանցքային ինստիտուտներից մեկի ղեկավարի պաշտոնավարման ժամկետն ըստ էության ապօրինաբար երկարացվել է:
Հարց է ծագում՝ կարելի՞ է սա համարել պատահական վրիպակ։ Նույն հաջողությամբ Կենտրոնական ընտրական հանձնաժողովի նախագահը կարող է ասել «լավ, ի՞նչ եք իրար խառնվել, հիմա նախագահի թեկնածուն 25 տոկոս էր ստացել՝ սխալվել գրել եմ 52, արժե՞ մի թվի համար մեղադրել, հո 37 թի՞վը չի»։ Եվ ընդհանրապես՝ եթե ինչ-որ մեկը պաշտոնեական կեղծիք է կատարում, որը քաղաքական լուրջ հետեւանքներ է ունենում, կարելի՞ է այդ կեղծիքի համար պատասխանատվության կանչելը համարել քաղաքական հետապնդում։
Հոդվածն ամբողջությամբ կարող եք կարդալ «Հայկական ժամանակ» թերթի այսօրվա համարում
