«Իմ քայլը» խմբակցությունում Անդրանիկ Քոչարյանից բացի չկան այլ գործիչներ, որոնք ունեն նախորդ ռեժիմի դեմ տասնամյակների պայքարի կենսագրություն։ Նրանց քաղաքական կենսագրությունը լավագույն դեպքում սկսվում է 2017 թվականի խորհրդարանական ընտրություններին մասնակցելուց կամ Գյումրիից Երևան քայլելու կես ճանապարհին Փաշինյանին միանալուց:
Մեկ այլ հատված ընդհանրապես ծաղրել է 2018 թվականի ապրիլ- մայիսյան գործընթացները, սակայն ինչ-որ հրաշքով հայտնվել է իշխող խմբակցության անցողիկ տեղերում: Կա եւս մեկ հատված, որ դժգոհ է հեղափոխության արդյունքներից։ Իշխանություն դառնալու ակնկալիքները եւ արտոնություններն այնպիսին չեն, ինչպիսին կուզենային։ Այս խմբակին կարելի է տալ պայմանական Սասուն Միքայելյան անվանումը։
Կա նաեւ մի ստվար խումբ, որը պարզապես կարելի է անվանել վախկոտների խումբ։ Նրանք աշխատում են որեւէ կերպ չմասնակցել ներքաղաքական դիսկուրսին, ապրել հանգիստ, շառից-փորձանքից հեռու այս ցուրտ ու խաբուսիկ աշխարհում։
Եվ ահա, այս չուզող եւ անկարող խումբը ստանձնել է Հայաստանի լրջագույն բարեփոխումների ղեկը։ Խումբ, որ չի կարողանում կամ ցանկանում պաշտպանել գործընկերոջը, դժվար թե կարողանա էապես փոխել Հայաստանը:
Կարդացեք նաև
Արիս ՎԱՂԱՐՇԱԿՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ կարող եք կարդալ «Չորրորդ իշխանություն » թերթի այսօրվա համարում
