Երբ հեղափոխականը գալիս է իշխանության և պետական համակարգ, ինքն արդեն պետք է պետական գործիչ դառնա, որ կարողանա լուծել խնդիրները:
Իսկ երբ հեղափոխականը մնում է հեղափոխական ու չի կարողանում պետական գործիչ դառնալ, գնում է ձախողումների. կա՛մ պետական համակարգն է փլուզվում, կա՛մ նույն համակարգը դիմադրում է իրեն:
Այս կարծիքին է քաղաքագետ Երվանդ Բոզոյանը, ով նաև շեշտում է, որ նկարագրված դեպքում ղեկավարը ձախողումների պատճառներն իր մեջ չի փնտրում:
«Փորձում է գտնել քավության նոխազներ. մեկը կարող է լինել այս գործիչը, այն գործիչը, հետո մամուլի ներկայացուցիչը, հետո ՍԴ-ն և այլն:
Կարդացեք նաև
Կարծում եմ՝ Նիկոլ Փաշինյանի մոտ այդ իրավիճակն է. նա եկել է իշխանության, բայց չի կարողանում դառնալ պետական գործիչ, ու քանի որ չի կարողանում, բնականաբար, խնդիրները ևս չեն լուծվի:
Այդ ամենի հետևանքով նույն պետական համակարգը սկսում է դիմադրել իրեն, և ինքն այդ դիմադրության մեջ քողարկված դավադրություն է տեսնում:
Այդ դավադրությունը տեսնում է տարբեր ուժերի կողմից՝ նախկիններից, իր շրջապատից, ուժայիններից, մամուլից, հոգևորականներից ու այսպես շարունակ:
Իսկ երբ պետության ղեկավարը թշնամանք ու ատելություն է արտահայտում, ինքն այդ երևույթները որպես կնիք դնում է նաև ամբողջ հասարակության վրա: Սա օբյեկտիվ է, քանի որ ցանկացած պետության ղեկավար իր տեսակով է փորձում տարածել իր պատկերացումները»,-«Փաստի» հետ զրույցում նկատում է քաղաքագետը՝ հավելելով, որ եթե երկրի ղեկավարը հանդուրժող է ու գիտակից, այլ պատկեր ունի նաև հասարակությունը:
«Իսկ թշնամանքը շերտերով է տարածվում. աղքատները հարուստներին են ատում, դատավորները սկսում են ատել փաստաբաններին, փաստաբանները՝ դատավորներին, հետո միասին սկսում են ատել դատախազական համակարգի աշխատակիցներին ու այսպես շարունակ:
Այս ամենի վերջնարդյունքը հասարակության խորը պառակտմանն է հանգեցնում:
Այս պարագայում բացի վնասից ուրիշ բան, առավել ևս՝ օգուտ հնարավոր չէ ունենալ, և ամբողջ խնդիրը հենց դա է»,-ասաց Ե. Բոզոյանը՝ ընդգծելով, որ թշնամանքի ու ատելության մթնոլորտի հետևանքների օրինակները առկա են թե՛ հարևան, թե՛ այլ պետություններում:
Աննա ԲԱԴԱԼՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ կարող եք կարդալ «Փաստ» օրաթերթի այսօրվա համարում:
