Նրա խոսքով, հրաժարականներն ու պաշտոնանկությունները կարող էին նաև դրական ազդեցություն ունենալ, բայց միայն այն դեպքում, երբ ճիշտ մասնագետը ճիշտ տեղում չլիներ.
«Օրինակ՝ Արթուր Վանեցյանն ամեն դեպքում այդ համակարգից էր, բացի այդ, հեղափոխության ամբողջ կերպարի մեջ ժողովուրդը նրան ընդունում էր ու սիրում: Հիմա, փաստորեն, իրենց կարկառուն ներկայացուցիչներից մեկը հրաժարական է տալիս, ինչը նաև մտածելու տեղիք է տալիս, թեպետ նրա տեքստի բովանդակությունն ամեն ինչ ասում է, որ ինչ-որ կարևոր կոնֆլիկտ է եղել, համաձայն որի՝ Ն. Փաշինյանի հետ աշխատելն անհնար է եղել:
Մեծ հաշվով, այսպես ասենք, ստացվում է, որ հեղափոխության կադրերին խժռում են հեղափոխության մյուս զավակները: Իսկ իշխող քաղաքական ուժն ամեն կերպ պահում է իր գոյությունը՝ չնայած բազմիցս է նշվել վարկանիշի անկման մասին: Նման կարկառուն ներկայացուցիչների հրաժարականներն ու պաշտոնանկությունները կրկին վարկանիշի որոշակի տոկոսի անկման են հանգեցնելու»: Խնդիրը դիտարկելով ավելի գլոբալ համատեքստում՝ մեր զրուցակիցը նկատեց.
Կարդացեք նաև
Պետական կառավարման համակարգն ամբողջությամբ խեղաթյուրվել է թե՛ իր ձևով, թե՛ բովանդակությամբ: Նույն կադրային քաղաքականությունը պետք է իրականացվեր մերիտոկրատիայի սկզբունքի հիման վրա. այսինքն՝ կադրերը պետք է ընտրվեին ըստ արժանիքների և գիտելիքի: Բայց ընտրության չափորոշիչները «ով քայլել է», «ով ճանապարհ է փակել», «ով ծանոթ-բարեկամ է» սկզբունքներն են եղել: Այդ հանգամանքներն են հնարավորություն տվել նշանակվել այս կամ այն պաշտոնում, որտեղ նրանք չեն փայլել իրենց պրոֆեսիոնալիզմով, հմտությամբ և ոչ էլ սովորելու ունակությամբ:
Աննա ԲԱԴԱԼՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «Փաստ» թերթի այս համարում
