Կանադայում Հայաստանի արտակարգ եւ լիազոր դեսպան Անահիտ Հարությունյանի զրույցը՝ Aravot.am-ի «Հաջողության պատմություն» խորագրի ներքո բավականին անմիջական էր:
Aravot.am-ի հետ զրույցում տիկին Հարությունյանը սիրով հիշեց իր դպրոցական եւ համալսարանական տարիները, երբ ընկերներով արշավների էին գնում, հատկապես Ենոքավանն առանձնացրեց: Նշեց, որ արշավները կարեւոր դերակատարություն են ունեցել մի շարք առումներով. «Արշավների շնորհիվ ընկերային հարաբերություններին սկսում ես ուրիշ կերպ նայել, դրանք եւ որոշակի էքստրիմ ունեն իրենց մեջ, եւ թիմային ոգի են դաստիարակում: Հենց դպրոցի մասին եմ խոսում, առաջինն արշավներն եմ հիշում: Եվ շնորհակալ եմ ծնողներիս, որ արշավների գնալու արգելքը չկար, ինչպես իմ ընկերներից շատերի պարագայում…Հատուկ ջերմությամբ եմ այդ օրերը հիշում, արշավային խարույկները, պատմությունները….Արշավների շնորհիվ ես սովորել եմ թիմում ճիշտ աշխատել: Թիմով աշխատելը բարդ է, բայց նաեւ հաճելի է, որովհետեւ հաջողությունդ կարողանում ես կիսել ինչ-որ մեկի հետ, ինչը շնորհակալ գործ է: Ու հիմա առաջին անգամ եմ անդրադառնում այդ թեմային…Արշավների շնորհիվ է, որ յուրաքանչյուր քայլդ պայմանավորված է մյուսի քայլով, որովհետեւ եթե մեկը սայթաքեց, մյուսները դրանից տուժելու են, հետեւաբար ուզում ես, որ բոլորը հաջողեն»,-ասաց դեսպանը:
Կանադահայ համայնքի ներկայացուցիչների հետ
Խոսեցինք ընթերցանությունից, գրականությունից: Անահիտ Հարությունյանն ասաց, որ շատ է սիրում լատինաամերիկյան գրականություն, որը նախկինում զրկված է եղել իսպաներենով վայելելուց: Ամեն ինչ այլ կերպ է դասավորվել, երբ գործուղվել է Արգենտինա. «Երեք տարի անընդմեջ գնացի լեզվի դպրոց, որովհետեւ նախ մասնագիտական առումով էր իսպաներենն անհրաժեշտ՝ չէի կարող աշխատել: Շատ արագ սովորեցի, ու իմ Կորտասարը բացահայտվեց իսպաներենով: Եվ երբ սկսեցի բնագրով վերընթերցել Կորտասարի «Ցատկախաղի» այն գլուխները, որ շատ էի սիրում, այնքան երջանիկ զգացի ինձ: Ես արդեն հասկանում էի այդ ամենն իսպաներենով, ու դա ինձ սարսափելի հարստացնում էր… Բորխես էլ եմ սիրում, բայց Կորտասարն ինձ միշտ հիացրել է, իհարկե Վարգաս Լյոսան էլ սիրելի հեղինակ է…»:
Կարդացեք նաև
Մեր զրուցակիցը նշեց, որ ներկայումս աշխատանքի բերումով ավելի շատ մասնագիտական գրականություն է ընթերցում, եւ վերջիններից մեկը Ջասթին Թրյուդոյի «Ընդհանուր հայտարարն» էր, որ անգլերեն է կարդացել: «Թրյուդոյի գիրքն ինձ համար շատ լավ մուտք էր Կանադա: Կարդացել եմ նաեւ Կանադայում ԱՄՆ նախկին դեսպանի գիրքը, իր տպավորություններն են Կանադայի մասին, ինչը շատ հետաքրքիր է: Ճիշտ է, հիմա հիմնական շեշտը մասնագիտական գրականության վրա է դրված, բայց հաճույքով վերընթերցում եմ Ախմատովա ու այլ հեղինակների»,-հավելում է Կանադայում Հայաստանի դեսպանը:
Կանադայի ժառանգության նախարար Մելանի Ջոլիի հետ:
Ընկերությանն էլ անդրադարձ եղավ: Անահիտ Հարությունյանն ասաց, որ ընկերությունն իր համար կարեւոր արժեք է, եւ ինքը գնահատում է հատկապես հոգատար տեսակը, նվիրվածությունը: «Պետք է ընկերոջ կողքին կարողանաս լիովին բացվել, խոսել, անգամ լռել…Ես սիրում եմ տալ, սիրում եմ նվիրվել ու սիրում եմ, երբ դա փոխադարձ է»,-ասում է նա:
Անահիտ Հարությունյանը նշեց, որ մարդակային հարաբերություններն ամենակարեւորն են, ինքը կարող է ոգեւորվել լավ հարաբերություններից, ջերմ հանդիպումից, շփումներից, բայց նաեւ մարդկային հարաբերությունները կարող են լինել այն կետը, որոնց պատճառով կարող է հիասթափվել:
Մեր դիտարկմանը, որ ինքն ամենամշակութային դեսպաններից եւ հարցին՝ դեպի մշակույթ հակվածությունը որտեղի՞ց է գալիս, դեսպանը պատասխանեց. «Մայրս շատ մշակութային մարդ էր, ինքը շատ հետաքրքիր էր դաստիարակում, երբեք չէր պարտադրում իր ճաշակը, բայց իր օրինակով ես միշտ սովորում էի ինչ անել…Մայրս երբեք չէր ասում այս երաժշտությունը գեղեցիկ է, ինքը կարող էր ասել, որ վայելում է այս երաժշտությունը, կամ կարող էր ասել, որ շատ լավ գիրք է կարդացել: Չէր ասում՝ կարդա, բայց գեղեցիկի նկատմամբ զգացողությամբ քեզ վարակում էր…Դպրոցում էլ շատ լավ ուսուցիչներ ունեի, սկսել եմ Երեւանի Ստ. Լիսիցյանի անվան թիվ 34 դպրոցից, ապա տեղափոխվել Մխիթար Սեբաստացի կրթօջախ: Դրանք շատ լուսավոր տարիներ էին: Համալսարանական տարիներս էլ էին լավը, բայց դրանք ավելի ծանր շրջանի հետ համընկան՝ իննսունականներն էին…Այնպես որ, դպրոցը եւ մայրս ամենակարեւոր թրծողներները եղան: Որոշ հարցերի վերաբերյալ մայրս իր օրինակով պատմություն էր պատմում ու քեզ մտածելու հնարավորություն էր տալիս, դու միշտ խորհելու տեղ ունեիր, դու անհատ էիր իր հետ շփումներում: Հիմա էլ ես եմ մարդկանց հետ շփումներում միշտ այդ տեղը թողնում, ես դոմինանտ չեմ լինում շփման մեջ, դոմիանանտությունը շատ է խանգարում»:
Կանադայի արտաքին գործերի և միջազգային առևտրի նախարարության արարողակարգի ղեկավար Սթյուարտ Վիլերի հետ:
ՀՀ արտաքին գործերի նախարար Զոհրապ Մնացականյանի հետ:
Անահիտ Հարությունյանը երաժշտական դպրոց է ավարտել, ու հիմա վստահ է, որ դա անհրաժեշտ էր երաժշտական ճաշակը դաստիարակելու եւ լավ ունկնդիր լինելու համար: Նշեց, որ սիրում է դասական երաժշտություն, բայց դա չի խանգարում, որ ռոք լսի կամ տվյալ պահին հոգեվիճակին համահունչ ցանկացած որակյալ երաժշտություն: «Սիրում եմ նոր կոմպոզիտորների, երաժիշտների բացահայտել: Եթե պետք է աշխատանքից հանգստանամ, ինձ համար դրա լավագույն ձեւը գրականությունն է կամ երաժշտությունը»,-վստահեցնում է մեր զրուցակիցը:
Խոհանոցից էլ խոսեցինք, տիկին Հարությունյանը ժպտալով անկեղծորեն խոստովանեց, որ խոհանոցն իր համար մեկ թշնամին է, խոհանոցում ժամանակն անպտուղ է ծախսվում, փոխարենը նախապատվությունը տալիս է լավ ֆիլմեր նայելուն: Հաշվի առնելով իսպաներենի իմացությունը՝ սիրում է Պեդրո Ալմոդովարի ֆիլմերը, ասում է՝ անհամբեր սպասում է նրա նոր ֆիլմերին: Քվենտին Տարանտինոն եւս սիրելի ռեժիսորներից է, պատրաստվում է դիտել նրա «Մեկ անգամ Հոլիվուդում» ֆիլմը, որն արդեն հասել է Կանադա:
Հարցրինք՝ իր օտարերկրացի հյուրերին հատկապես ո՞ւր կուղեկցի Հայաստանում, ի՞նչ կցանկանա ցույց տալ իր հայրենիքում: «Երբ որեւէ մեկը գալիս է Հայաստան, ինձ համար ավելի կարեւոր է, որ ոչ թե ինքը տեսնի Հայաստանի ինչ-ինչ կտորներ, այլ տեսնի, թե ես ինչքան եմ սիրում Հայաստանը»,- ասում է Անահիտ Հարությունյանը: Շատ սիրում է Գեղարդը, նաեւ Ստեփանավանը, Երեւանում՝ կենտրոնը. «Որեւէ քաղաքում այս հաճույքը, վայելքը հարմարավետությունը չկա: Երեւանը շատ գեղեցիկ է, ու այդ գեղեցկության գաղտնիքը մարդկային ջերմության մեջ է»:
Հումորով մարդկանց էլ անդրադարձանք: Անահիտ Հարությունյանն ասում է, որ շատ է հումորի դիմում եւ հաճախ է պատահել, որ հումորով ճգնաժամային իրավիճակներ է հարթել. «Գուցե օրիգինալ չհնչի, բայց կարծում եմ, որ եթե մարդը հումոր չունի, ինձ համար դժվար կլինի իր հետ շփվելը: Ես սիրում եմ ինտելեկտուալ հումորը, սիրում եմ՝ երբ հումոր են անում, ինտելեկտը երեւում է…Ի դեպ,ինտելեկտը հնարավոր չէ թաքցնել»:
Անահիտ Հարությունյանն ասաց, որ շատ սիրում է իր աշխատանքը եւ շնորհակալ է, որ իրեն հնարավորություն է ընձեռվել «դրսում» ներկայացնել երկիրը. «Ինձ դուր է գալիս ներկայացնել իմ երկիրը, ես դա համարում եմ իմ կյանքի նվերներից մեկը, որ զբաղվում եմ իմ սիրելի գործով: Չեք պատկերացնի, թե ինչ զգացողություն եմ ունենում, երբ տեսնում եմ մարդկանց հաճելի զարմանքը՝ քո դեմքով Հայաստանը ներկայացնելիս: Դու այդտեղ ես ոչ թե որպես անձ, այլ որպես երկրի խորհրդանիշ, եւ դա շատ ոգեւորիչ է: Մի խոսքով, երբեք չէի փոխի իմ մասնագիտությունը: Բոլոր մարտահրավերներով հանդերձ՝ ես բավարարված եմ զգում, եւ եթե հոգնածություն չես զգում ծանրաբեռնված աշխատանքից, ուրեմն հաճույքով ես աշխատում»: Դեսպանն ուրախ է, որ կանադահայ համայնքն իրեն ընդունել է, նշում է, որ մեծ աշխատանքի դաշտ կա այնտեղ: Ցանկություն ունի Կանադայում Հայաստանն ավելի ճանաչելի դարձնել, ու համայնքն այդ գործում իր կողքին է: Նա կարեւորում է սփյուռքահայության եւ հայրենիքի կապը: Անահիտ Հարությունյանն իրեն հաջողակ մարդ է համարում:
Գոհար ՀԱԿՈԲՅԱՆ
Լուսանկարները Անահիտ Հարությունյանի եւ Կանադայում ու Շվեյցարիայում ՀՀ դեսպանությունների ֆեյսբուքյան էջերից:
