Մինչ մենք աշխարհով մեկ ազգովի քուն ու դադար կորցրած, ջլատելով մեր էներգիան, հոգեկան առանց այդ էլ պղտորված անդորրը` խոսում ենք, խոսու՜մ… ԱՄՈՒԼՍԱՐԻ գրեթե քթի տակ` Վայոց Ձորի և Նախիջևանի սահմանին տեղի են ունենում թուրք-ադրբեջանական համատեղ զորավարժություններ` օրավուր ավելացող հսկայածավալ զինտեխնիկայով և հայկական բնակավայրերի վրա հաճախակի արձակվող կրակոցներով: Հետևաբար՝ ո՞րն է երաշխիքը, որ բացված հանքի վրա թշնամու կողմից «սխալմամբ» կամ «պատահականորեն» չի պայթի ԿՈՐԾԱՆՈՒՄԸ:
Ո՞րն է երաշխիքը: Ախր բոլորիս հայտնի է, որ Ամուլսարը սովորական և այն էլ միայն ոսկու հանքավայր չէ: Այն առաջին հերթին Հայաստանի ջրային ավազանը սնուցող զարկերակն է, (հիշեցման կարգով` ոսկու տենդով տառապողների համար,-ջրային պաշարների քանակով մենք այսօր դասվում ենք աշխարհի ռիսկային երկրների շարքում): Ի՞նչ է ոմանց ուզածը` Արցախին զուգահեռ բացել պաշտպանական և՞ս մի ճակատ:
Եթե պատերազմով տանուլ տված հողը կարող ենք հաղթանակով ետ բերել, հանքով թունավորված անապատը ու՞մ պիտի կտակենք…
Եւ, առհասարակ, ինչի շուրջ է մեզ մատուցվող համազգային այս աղմուկը` միայն ոսկու՞: Ինչպե՞ս կարող է ինչ-որ «Լիդիան», որն ընդամենը անհայտ, անհասկանալի, 2005 թվականի երիցս անիծյալ ժամանակաշրջանում ծնված խարդախակիր մի դիմակ է, և որն այսօր պետք է ճաղերի ետևում լիներ, ինչպե՞ս կարող է համահայկական այսպիսի լարված անհանգստություն առաջացնել:
Կարդացեք նաև
Հայտնի է, որ պատերազմների ժամանակ ռազմավարական նշանակության օբյեկտները վերցվում են հատուկ հսկողության տակ, և երբեմն դադարեցվում առժամանակ: Իսկ մենք ձեռուոտ ընկած քննարկում ենք` Ամուլսարի տակ ական դնե՞նք, թե` ոչ: Միայն անմեղսունակ մարդը կարող է ասել, որ պատերազմի թեժ օջախ ունեցող կամ պատերազմի շեմին կանգնած երկրի սահմանին կարելի է Ամուլսարի վտանգները պարունակող հանքավայր բացել, երբ ամենաթույլ երկրաշարժն անգամ բերելու է անապատացման անդառնալի հետևանքների:
Իհարկե , մենք այսօր համազգային այս դիլեմայի առաջ կանգնած չէինք լինի, եթե տեղի չունենար «հոկտեմբերի 27-ի» ոճիրը, որի քայքայիչ հետևանքները դեռ շատ երկար կզգացվեն մեր պետության ու պետականաշինության գործընթացներում:
Իսկ Ամուլսարի ճակատագիրը որոշողներին ուզում եմ հիշեցնել մ.թ.ա. իր հաղթանակների ու փառքի գագաթին հասած հայ մեծագույն զորավարներից մեկի` Հրաչյայի վերջին խոսքերը. «Ավաղ այս անցավոր փառքին»:
Եվ ստեղծված պառակտիչ ու ծանրագույն հետևանքներով հղի դիլեմայի լուծման բանալի որպես առաջակում եմ Սպարապետ Վազգեն Սարգսյանի պատգամը.
-ՀՈՂՆ ՀԱՅՐԵՆԻՔ Է, փողը` թուղթ:
P.S. Ամուլսարի շահագործման դեմ մեր միասնական ու հետևողական պայքարով միայն կարող ենք օգնել կառավարությանը` մերժելու այդ հիրավի հայադավ ծրագիրը:
Անահիտ Քնարյան
Նյու Յորք
