Վերջին օրերին դարձել էիր չափազանց զգայուն, հոգիդ արձագանքում էր բնության ամենաթույլ շշուկին, ամենամեղմ բուրմունքին, նաեւ` շուրջդ կատարվող ամենաչնչին կոպտությանը. երբեմն դառնում էիր անսահման բարի, պատրաստ` լաց լինել մի ծաղկի մահվան համար:
Եվ նույնիսկ բարակ ճյուղի վրա դողացող մեղվին գետի ջրերից փրկելու համար կարող էիր զոհաբերվել:
Այնքան մաքրամաքուր էր մտածումներդ ու խոհերդ, որ բարձրացել էիր սլացիկ հաճարենու գագաթը եւ փորձում էիր խառնվել նրա վրայով անցնող թռչունների երամին: Երեւի թե այդ օրից դարձար երկնքի ընտրյալը, հոգուդ մեջ կրեցիր ոգեղեն խաչը, մինչեւ որ Բարձրյալը քեզ ձեռքով արեց ծիրանագույն ամպի միջից:
Եվ այդ կանչն այնքա՜ն առինքնող էր, որ երկնքով անցնող փոքրիկ մի թռչունի թեւիկների մեղմ շրշյունը անչափ հաճելի էր քեզ, եւ հոգիդ լցված էր ձայներով ու բուրմունքով ծփացող երանելի մշուշով:
Այլեւս չէիր ուզում առնչվել նախկին գորշ ու զազրելի իրականությանը ու փակեցիր աչքերդ, ցանկացար տրվել միայն քեզ հասկանալի մենությանը (Իսկ մահը` հոգու սքանչելի վերադարձը դեպի հավերժություն, հեռու չէր…), նույնիսկ զգացիր, թե մահվան բախտի վրայով սարսռուն օդի մեջ կայծկլտալով, երանելի նվագով ինչպե՜ս անցավ ոսկեցոլ մեղուների մի պարս…
Եվ քո կարծիքով դրանք մեղուներ չէին, այլ քո կյանքի երջանիկ ակնթարթները: Եվ երկինք նայեցիր. այնտեղ նարնջագույն ցոլանքներով մի փոքրիկ աստղ էր շողում, ու շշնջացիր. «Աստղ չէ, մեռածի հոգին է հավերժությանը խառնվելուց առաջ հրաժեշտ տալիս այն աշխարհին, որտեղ ավերվեց իր հերթական պատյանը»:
Ու հաջորդեց ինքնախոստովանությունդ. «Կորուստների ցավից տնքացող մարդկային գոյությունը ոչնչով գերադասելի չէ Այն Աշխարհի խաղաղ, անտերունչ իրողությունից, եւ ես ճիշտ չեմ ապրել իմ կյանքը` անվերջ դողալով կործանվելու սարսափից: Չեմ հասկացել, որ կյանքը եւ մահը կեղծ կատեգորիաներ են, եւ կա միայն ընթացք` մեծ ժամանակի միջնապատերի միջով, եւ պիտի այնքան գնաս, մինչեւ որ Լույսը երեւա, եւ դու խառնվես Լույսին…»:
Մամյանների ընտանիք
«Առավոտ» օրաթերթ
23.08.2019
