Երեւանի սրտում` Տերյան 19/32 հասցեում է գտնվում «Արեւ» արտ ցուցասրահը, որտեղ էլ հանդիպեցինք նկարչուհի Արեւ Պետրոսյանին: Նա «Առավոտի» «Հաջողության պատմություն» շարքի հերթական հյուրն է:
Արեւ Պետրոսյանն ասում է, որ հստակ որեւէ խորհուրդ չի հիշում ծնողներից (Բենիկ Պետրոսյանից եւ Ալիս Ադամյանից), բայց կյանքի կայացման կարեւոր փուլում բոլոր հարցերի պատասխանն ուղղվել է առ այն, որ որոշումներում լինի ազնիվ, գործողությունների մեջ` մտածող եւ արագ: Ասում է, որ ծնողներն իրեն միշտ ուղղորդել են ստեղծագործ լինել եւ իրենց օրինակով են ցույց տվել, թե ինչպես պետք է ապրել:
Խոսելով ոգեւորության եւ հիասթափության պահերի մասին` Արեւ Պետրոսյանն ասում է. «Ժամանակին կարող էի ասել, որ ինձ կարող է ոգեւորել կամ հիասթափեցնել եղանակը, քամին, սերը…Բայց երբ մի քիչ ավել ժամանակ է անցնում, հասկանում ես, որ կարող ես ոգեւորվել ինքդ քեզանից եւ հիասթափվել ինքդ քո սխալներից…Հասկանում ես, որ ամբողջ կյանքի գույների սինթեզը կատարվում է հենց քո ներսում, եւ չկա որեւէ բան, անձ , էակ, որը կարող է փոխել կամ տալ քեզ ոգեշնչում»:
Արեւ Պետրոսյանի ընտանիքը:
Միշտ կայտառ ու կենսուրախ մարդու տպավորություն թողնող նկարչուհին հավելում է, որ սիրում է լռություն, երբեմն գերադասում է լինել մենակ, բայց մի բանում վստահ է` ինքն ունի մարդկանց դրական լիցքեր հաղորդելու առաքելություն. «Ես պետք է դուրս գամ, տխուր մարդկանց ժպտամ, որ իրենք էլ ժպտան ու շարունակեն իրենց օրվա հաջորդ մասը»:
Եղբոր` ճանաչված ջազմեն Վահագն Հայրապետյանի հետ:
Ընկերության մասին էլ խոսեցինք: Արեւ Պետրոսյանն ասում է, որ տարբեր ընկերներ ունի` եւ տարիքային, մասնագիտական առանձնահատկությունների եւ բնավորության առումով, սակայն բոլորին կապում է այն, որ կրում են նույն արժեքները, ինչ ինքը:
Որդու` Տիգրանի հետ:
Զվարճալի դրվագների էլ անդրադարձանք: «2005-ին ցուցահանդես էի բացել նկարիչների միությունում, երեկո էր, արդեն վերջում սպառված թռչնի պես էի, առավոտյան թարմությունը միայն հագուստիս մեջ էր երեւում: Երբ վերջին պահին երազում էի, որ բոլորը դուրս գան, կոշիկներս հանեմ, տպավորություններս փորձեմ մարսել, մի խումբ մտավ…Նրանք սկսեցին շրջել ու ցուցահանդեսը նայել, հասկացա, որ Վրաստանից են: Նրանք սկսեցին հարցեր տալ, ես էլ ոգեշնչվեցի, սկսեցի պատասխանել: Մեկ էլ մի կին հարցրեց, թե ով է նկարիչը…այսքան մեծ նկարներ, մեծ մտածելակերպ: Ես կարծում էի, որ ամբողջ ընթացքում իրենք հասկացել են, որ հեղինակը ես եմ: Այդ հարցից հետո խեղճացա, ավելի փոքրացա եւ ասացի` ես եմ: Կինը զարմանքով նայեց ինձ ու հարցրեց` դո՞ւ… Հետո կանչեց մյուսներին, թեեւ եկեք ահա հեղինակը…բոլորն եկան, հավաքվեցին ու գրկեցին ինձ…Միշտ պատրաստ եմ, որ այդպիսին պետք է լինի ռեակցիան, որովհետեւ նման դեպքեր շատ են եղել»,-ժպտալով պատմեց նկարչուհին:
Մեր զրույցի ընթացքում անկեղծացավ, որ խոհանոցում շատ չի լինում, որովհետեւ գերադասում է այդ ժամանակը մի լավ կտավի վրա ծախսել: Բայց եթե մի առանձնահատուկ երեկո է, սիրելի տղամարդու, թանկ մարդու համար պետք է պատրաստի, ապա դա կանի արվեստով եւ սիրով:
Մայրիկի հետ:
Իր ամենաթանկ նվերը համարում է որդու` Տիգրանի ծնունդը: «Մի տեսակ փոխվեցի, դարձա ուրիշ մարդ…Դա կյանքի կամ աստծո նվերն էր, երբ մայրացա, Տիգրանին ունեցա…Այդ ժամանակվանից սկսեցի դառնալ մարդ…Մինչ այդ ինչ-որ էակ էի, որը ծնվել, ապրում էր, փորձում էր ստեղծագործել, բայց իմ գոյության արժեքը, իմաստը հասկացա այն ժամանակ, երբ ունեցա Տիգրանին»,-շեշտեց մեր զրուցակիցը:
Քանի որ Արեւ Պետրոսյանը անվանի քանդակագործ, մանրաքանդակի մաեստրո Բենիկ Պետրոսյանի դուստրն է, հարցրինք` Պետրոսյան ազգանունը պարտավորեցնո՞ղ է: «Եվ այո, եւ ոչ…Ճիշտ այնպես, երբ այն ժամանակ ինքը կար, ճիշտ այնպես, երբ մենք ապրել ենք ընտանիքում..Եվ պարտավորեցնում է այն փաստը, որ ինքը խիստ էր, եւ միաժամանակ ազատ էինք, որովհետեւ ինքն արվեստագետ էր եւ միշտ հաշվի էր առնում արվեստի` մեր զարգացող մարդու տեսակը…Անշուշտ, պարտավորեցնող է Պետրոսյան ազգանուն կրելը եւ իմանալը, որ Բենիկ ՊԵտրոսյանը ոչ միայն քո հայրն է, այլեւ մեծ անուն ազգի համար: Բայց, կրկնում եմ` մյուս կողմից շատ մեծ է իմ ստեղծագործելու ազատությունը, զարգանալու ազատությունը, որովհետեւ դու չես կարող կառչել ազգանունից եւ առաջ չգնալ»,-պատասխանեց Արեւ Պետրոսյանը:
Հարցազրույցն ամբողջությամբ ՝ տեսանյութում.
Գոհար ՀԱԿՈԲՅԱՆ
Լուսանկարները` Նարեկ Ավագյանի եւ Արեւ Պետրոսյանի անձնական արխիվից:
