Մեր օրերում հանդիպում են «ու» տառի գրության տարբերակներ, որոնք խորթ են հայ գրչության ավանդույթին:
Համակարգիչների, ձեռքի հեռախոսների հայերեն ստեղնաշարերն ամրապնդել են «ու»-ի՝ երկու բաղադրիչից բաղկացած մեկ տառի ընկալումը։ Անկախ նրանից՝ «ու»-ն միատառ, թե երկտառ ենք դիտարկում, այն բաղկացած է երկու գրանշանից՝ ո-ից և ւ-ից, որոնցից յուրաքանչյուրը մյուս գրանշանների նման ունի մեծատառ ու փոքրատառ:
Այս տառի գրության որոշ առանձնահատկություններ կան:
«Ու»-ն մեծատառ գրելիս մեծատառ գրանշանով պետք է գրել միայն նրա առաջին բաղադրիչը՝ ո-ն։ Օրինակ՝ Ուջան, Ուռուտյան, Ուրուգվայ (և ոչ ՈՒջան, ՈՒռուտյան, ՈՒրուգվայ)։
Կարդացեք նաև
Ամբողջ բառը կամ նախադասությունը գլխագրերով գրելիս սխալ է ւ-ի փոքրատառ գրությունը։ Օրինակ՝ պետք է գրել ոչ թե ՏՈւՆ, ՁՈւԿ, այլ ՏՈՒՆ, ՁՈՒԿ. ոչ թե ՈւՍՈւՑՈւՄԸ ՇԱՐՈւՆԱԿՎՈւՄ Է, այլ ՈՒՍՈՒՑՈՒՄԸ ՇԱՐՈՒՆԱԿՎՈՒՄ Է։
Ցրիվ շարվածքի դեպքում «ու» տառի բաղադրիչները ևս՝ «ո»-ն և «ւ»-ը, պետք է գրվեն իրարից հեռու։ Օրինակ՝ ո ւ ս ո ւ մ (ոչ թե ու ս ու մ), Ո ւ ս ո ւ մ (ոչ թե Ու ս ու մ կամ ՈՒ ս ու մ), Ո Ւ Ս Ո Ւ Մ (ոչ թե Ու Ս Ու Մ կամ ՈՒ Ս ՈՒ Մ)։
ՀՈՐԴՈՐՈՒՄ ԵՆՔ
«ու» տառը գրելիս հետևել վերոնշյալ կանոններին։
ԼԵԶՎԻ ԿՈՄԻՏԵ
