Բոլորին էլ ակնհայտ է, որ Սևանի կանաչելը 1-2 տարվա խնդիր չէ, սա տարիների բարձիթողի վիճակի ապացույցն է։ Նախկին իշխանությունների ապաշնորհ գործունեության հետևանքով լճի հիվանդությունն օր օրի խորացավ, ու հիմա կանգնած ենք Սևանը փրկելու խնդրի առաջ։ Սակայն դեռ մեծ հարց է՝ արդյոք անդառնալի կորուստներ չե՞ն եղել։
Մի կողմ թողնելով ստեղծված իրավիճակի բոլոր պատճառները, ընդամենն արձանագրենք, որ զբոսաշրջության այս շրջանում, երբ Սևանա լիճը ամենագրավիչ վայրն է ներգնա և արտագնա տուրիզմի համար, իշխանությունում որևէ մեկին չի անհանգստացնում, թե այս վիճակը քանի զբոսաշրջիկի, հանգստացողի «խրտնեցրեց», քանի՞սն էլի նախընտրեցին Վրաստան գնալ, անգամ այն պարագայում, որ ներքաղաքական իրավիճակն այնտեղ այնքան էլ կայուն չէ։
Երբ անիմաստ վիճակագրական թվերով ամեն անգամ հասարակությանը շեղում են, թե այսքան զբոսաշրջիկ եկավ Հայաստան, այսքան գումար ծախսեցին, մի անգամ մտածե՞լ են` իսկ ի՞նչ են «մատուցում» այդ զբոսաշրջիկին, որ ոչ միայն վախից չփախչի Սևանից, այլև դրսում Հայաստան այցելել ցանկացողների մի խմբի էլ սարսափելի բաներ չպատմի անառողջ լճի մասին։
Ռուզան ԽԱՉԱՏՐՅԱՆ
Կարդացեք նաև
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «Իրատես» թերթի այսօրվա համարում
